verdrietig niet zwanger

Ons verhaal naar ons wenskindje begint in 2018. We waren net getrouwd en keken vol vertrouwen naar de toekomst. Ik wist al een hele poos dat zwanger worden niet vanzelfsprekend zou zijn voor ons. Voordat ik met de pil begon was mijn cyclus namelijk al een behoorlijke rommel. Dus het kwam ook nu niet als een verrassing dat mijn cyclus na ruim 9 maanden nog steeds niet netjes verliep. De gang naar de medische molen zou waarschijnlijk ingeslagen moeten worden wist ik ergens. Na een goed gesprek met de huisarts bleek dat inderdaad zo. Met mijn ontregelde cyclus viel ik buiten alle schema’s en richtlijnen. Dus kreeg ik gelijk een verwijzing naar een fertiliteitspoli. Daar kon geen duidelijke verklaring worden gevonden voor mijn ontregelde cyclus en het uitblijven van een zwangerschap. Het enige wat wel duidelijk werd is dat ik geen eisprong maakte. Iets wat toch vrij essentieel is om zwanger te kunnen raken.

Zwanger met hulp

We mochten starten met Clomid. Een medicijn dat de follikels kans geeft om te groeien en om een eisprong te maken. En warempel, na de 3e poging had ik een licht lijntje op mijn zwangerschapstest! Zou het dan nu toch? Stiekem genietend van deze zwangerschap bereidde ik me voor op de gezellige weekendjes uiteten. De menukaarten had ik vooraf al volop gescand zodat ik precies wist wat ik wel en wat ik niet zou mogen eten. Vlak voor we voor ons eerste etentje van het weekend zouden vertrekken had ik ineens wat oud bloed bij het afvegen. Toch besloten we te gaan. Eenmaal in het restaurant aangekomen was het flink gaan bloeden. Lang en gezellig natafelen werd het dus helaas niet. De volgende ochtend werd het op de echo pijnlijk duidelijk; een lege baarmoeder. Zeer waarschijnlijk was dit een miskraam. Voor de zekerheid werd het hCG geprikt. Deze bleek verhoogd, maar niet hoog genoeg om van een gezonde zwangerschap te mogen spreken. En zo rolden we een rollercoaster in die drie weken zou duren. De eerste twee weken moest ik tweemaal per week bloed laten prikken. Elke keer was het hCG weer een beetje hoger, elke keer bleef mijn baarmoeder leeg en werd er geen zwangerschap gevonden. Na twee weken kreeg ik een prik methotrexaat. Hierop zakte het hCG echter niet genoeg en tot overmaat van ramp kreeg ik heftige buikpijnen. Drie weken na de bloeding werd dan eindelijk de knoop doorgehakt, er zou geopereerd gaan worden.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in mijn rechter eileider. Deze hebben ze moeten verwijderen. De andere eileider zag er gelukkig goed uit, dus er was nog altijd kans om spontaan zwanger te kunnen worden. Na de operatie was ik ontzettend labiel. Ik kon huilen om niets en maar moeilijk geestelijke rust vinden. Het hielp om hierover te praten met een psycholoog en om alles letterlijk van me af te schrijven. Op papier kon ik mijn boosheid kwijt. Dit hielp zo goed dat ik na 3 maanden weer helemaal terug was om de draad op te pakken en het weer op eigen kracht kon dragen.

Eén jaar later

Precies een jaar na de bbz had ik weer een licht streepje. Ditmaal met een net wat intensere fertiliteitsbehandeling. Omdat ik eerder een bbz had gehad mocht ik met 6 weken al komen voor een echo. Het zat deze keer op de goede plek! Maar een duidelijk vruchtje was niet te zien, vreemd, maar alles kon nog. Tot ik 4 dagen na de echo opnieuw begon te bloeden. Ditmaal werd het een ‘gewone’ miskraam. Tijd voor rouw en verwerking gunde ik mezelf deze keer niet. Zelf ben ik werkzaam in de zorg en het inmiddels alom bekende coronavirus slokte al mijn tijd op. Protocollen moesten gemaakt worden, collega’s aangestuurd, extra avond- en nachtdiensten moesten worden gedraaid. ‘Geef mij maar werk, dat geeft me tenminste afleiding.’ riep ik nog. Bovendien moest ik door van mezelf. Dus vol overtuiging gingen we gelijk door het IVF traject in (na de verplichte rustmaand).

Op de rem

Ik heb het geweten, na de jaarwisseling trok mijn geest me heel hard terug. Ik viel uit op mijn werk en heb zes weken thuisgezeten. Van die zes weken heb ik er drie het merendeel slapend doorgebracht. Er kwam niets uit mijn handen en concentreren was er niet bij. Met behulp van een coach en de psycholoog, die ik al via het fertiliteitstraject had, ben ik hier weer uit gekomen. Op 19 april mocht ik mezelf eindelijk weer 100% beter melden.

Wereld op zijn kop

Eerder die maand had ik een terugplaatsing gehad van de tweede IVF poging en wist ik dat mijn hCG verhoogd was, zwanger dus! Ook bij het opvolgen van het hCG leek dit allemaal goed te gaan. Drie keer is scheepsrecht toch? 28 april stond de echo met 6 weken weer gepland. Op 22 april net na de lunch kreeg ik vreselijke buikpijn. Met mijn voorgeschiedenis mocht ik direct komen. Rechtop lopen lukte me niet meer, vreselijk die pijn. Bang dat mijn eierstok gedraaid was, werd er een gynaecoloog extra bij gevraagd. Die zag echter al erg snel dat het opnieuw een bbz was. Aan de andere kant deze keer en ook al met bloed in mijn buik. Ditmaal niet afwachten en geen methotrexaat. In vijf uur is mijn hele wereld compleet op z’n kop gezet. Van ‘eindelijk zwanger’ naar ‘nooit meer spontaan zwanger’. Mijn linkereileider is nu ook verwijderd, mijn buik zat vol verklevingen. Het zal hier nooit meer een spontaan wonder kunnen zijn.

Leegte

Ik voel me leeg en niet compleet. Mijn tranen heb ik allemaal al weggehuild in het ziekenhuis. Ik ervaar nu alleen nog maar leegte en weet dat mijn herstel deze keer flink langer gaat duren dan de vorige keer.

Ik kijk met durf en vrees naar de toekomst. De hoop laat ik nog niet varen, daar is de droom te groot voor. Het weer aan de slag moeten met prikken in mijn buik staat me nu nog tegen, maar ik weet dat dit weer komt en ik alle pijn met liefde zal dragen. Het is geen makkelijke weg, maar we bewandelen hem nog altijd samen en daar ben ik heel erg dankbaar voor!