In 2016 bleven mijn menstruaties steeds vaker en langer weg. Soms zelfs bijna vier maanden. Begin 2017 besloten we hiernaar te laten kijken, omdat ik me toch wel zorgen begon te maken. In het ziekenhuis zeiden ze dat het niet zo goed zat. We konden ervoor kiezen onze kinderwens op te schuiven naar nu, want de arts kon niet beloven dat er verbetering zou komen. Dit gaf een flinke druk op onze relatie, dus ik besloot dat ik niet aan de medicatie ging om de kinderwens naar voren te verschuiven. Ik besloot in zee te gaan met een vrouw waar ik sportte om te kijken wat ik kon doen om mijn lichaam zélf gezonder te krijgen. Dus daar begon het avontuur ‘gezonder worden’.
De kracht van voeding & leefstijl
Ik was twee maanden bezig, al aardig wat afgevallen en voelde me goed. Ik had zelfs al twee keer een menstruatie gehad met een mooie cyclus, één van 34 dagen en de tweede met 32 dagen. Yes! Verbetering! Wel was ik redelijk naïef in het feit dat ik vruchtbaar zou kunnen zijn, want zeg eerlijk, twee jaar van de anticonceptie af, lange cyclussen en nog nooit zwanger geraakt. Dan verwacht je dat zeker niet als je net twee maanden bezig bent met je leefstijl omgooien. En toch gebeurde het! Allemaal kwaaltjes. Alleen had ik niet lang daarvoor een scooterongeluk gehad. Dus ik dacht dat alle kwaaltjes kwamen door het ongeluk. Ik was zelfs ontzettend boos dat die derde maand mijn cyclus wegbleef. “Het is ook te mooi om waar te zijn om te geloven dat het zou verbeteren met voeding,” zei ik nog.
Niets bleek minder waar. Uiteindelijk deed ik toch een test, en ja hoor twee streepjes! Ik wist niet wat ik zag! Laat staan dat ik het geloofde… Pas bij de zevende test geloofde ik het dan toch, want daarop stond letterlijk ZWANGER. Compleet overdonderd waren we. De week erop accepteerden we het pas. “Oké, we gaan dit doen,” zeiden we tegen elkaar.
Miskraam
Maar het mocht niet baten. Niet veel later kreeg ik een miskraam. Weg was ons wondertje. Zo leeg, zo overdonderd, zo verdrietig en boos. Ik ging weer zoeken naar anticonceptie. Weer aan de pil, voor twee maanden, maar de bijwerkingen, ik kon het gewoon niet. In het nieuwe jaar wilde ik de minipil proberen om te kijken hoe ik daarop reageer als voorbereiding op de implanon. Ik had na de miskraam vreemde menstruaties. De dokter vertelden mij dat dit kon en mocht tot ongeveer 6 maanden na de miskraam.
Pijn op rechts
3 december 2017. De eerste cyclus gehad zonder anticonceptie. Zelf werk ik in een drogisterij en de maanden naar december zijn dan megadruk, dus zo vaak zagen mijn vriend en ik elkaar niet. Ik werd wakker met een onbeschrijfelijke steek aan mijn rechterkant. Maar het was rondom de tijd dat ik mijn menstruatie verwachtte. Dus ik dacht er niet veel van. De pijn was raar, maar ja, het zal wel. Ik heb zes dagen gebloed, evenveel als een menstruatie. Niks week af van een normale menstruatie, behalve de pijn die aan mijn rechter kant bleef. Ergens maakte ik me zorgen, maar het bloeden stopte dus gooide ik het op een rare menstruatie. Na twee dagen begon ik opeens weer te bloeden, de pijn kwam langzaam steeds meer op de voorgrond. Ik was bang. Mijn lichaam schreeuwde: “dit is mis”. Ik deelde mijn angst met een meidengroep waar ik nog sinds mijn zwangerschap in zat. Ik was zo bang en alle alarmbellen gingen af. En ik weet wel dat niemand 100 % kan weten hoe of wat. Maar de opmerkingen ”je maakt je zelf gek” en ”het is maar een klein hormoonprobleempje” waren heel pijnlijk. Die opmerkingen staken enorm en tot de dag van vandaag denk ik nog steeds: “was dit maar een klein hormoonprobleempje, dat had zo veel makkelijker geweest”. Ik besloot dan ook uit de groep te stappen.
Bel je huisarts maar
Derde week van mijn “cyclus” (die dus geen cyclus bleek te zijn later), weer een bloeding en pijn volop aanwezig. Op aandringen van mijn vriend heb ik een test gedaan. Ja hoor, twee streepjes. Dit keer geloofde ik het wel. Dat onbeschrijfelijke moment dat je weet dit is niet goed kan ik niet eens uitleggen: pure angst. Ik besloot de huisartsenpost te bellen – het was zaterdagnacht – en vertelde mijn verhaal. “Het is waarschijnlijk een miskraam, bel maandag je huisarts maar”, zeiden ze daar. Uhm nee, hier ging ik niet mee akkoord en besloot de verloskundige te bellen. Deze verloskundige was lief en deelde mijn zorgen. Het kon van alles zijn maar de pijn vond ze ook apart. Ik moest blijven testen tot maandag en als deze dan nog positief waren dan moest ik langs gaan bij iemand die de echo’s voor hun deed. Zogezegd zo gedaan.
Onwetendheid
18 december 2017. De echo. Mijn baarmoeder leek zwanger. Ik vertelde de echoscopist over mijn rechterkant en de pijn. Ze verschoof het apparaat over mijn buik naar rechts. Haar gezicht sprak boekdelen. Ik keek naar mijn vriend en schudde mijn hoofd. Ze zag wat, maar kon nog niet zeggen wat. Ik werd door verwezen naar de gynaecoloog. Die vertelde mij dat het mijn ovulatie was. Maar dat vond ik raar, want ik zat ondertussen al in me vierde week met oplopende zwangerschapstesten. Maar oké, ik laat bloed prikken en dat onderzoek zal ons vertellen hoe het zit. De gynaecoloog zei nog: “ik bel je straks, let maar op, het zal geen zwangerschap zijn”. Even later werd ik gebeld… toch wel hCG aanwezig. “O, toch wel,” zei ik nog sarcastisch. Maar geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap verzekerde hij mij. Twee dagen daarna weer bloed prikken. hCG gedaald. Miskraam was de diagnose. Ik barstte in huilen uit. Oké, nu had ik tenminste nog een antwoord. Ik wist wat me te wachten stond. Maar iets in mij zei er klopt iets niet.
Onderbuikgevoel
Dat weekend begon ik zwangerschapsverschijnselen te voelen. Mijn borsten deden pijn en ik herkende dit meteen van de eerste zwangerschap. Ik zei tegen mijn vriend: “ik ben geen arts, maar volgens mij is dit geen miskraam”. We wachten af, want ik moest die donderdag erop weer bloedprikken. En ja hoor, hCG gestegen. Diagnose buitenbaarmoederlijke zwangerschap teruggedraaid, want dat kon het toch wel zijn. Of een cyste of iets goed- of kwaadaardigs.
De echo & MTX
2 januari 2018. Weer een echo. De echo die alles duidelijk maakte, want daar was ons kindje eindelijk zichtbaar. Helaas in mijn rechter eileider. Verdrietig, maar eindelijk een antwoord. Eindelijk uit de onzekerheid! Operatie of MTX injectie, zou het worden. Mijn hCG was vrij laag, rond de 100, dus MTX leek de juiste keuze. Dus ik besloot dit te doen. Ik vond het heel naar om op de afdeling te wachten tussen de mensen die chemo kregen en besefte me gelijk dat wat in die injectie zat, echt wel naar spul is. Maar wat kon ik anders? Het kindje kon niet blijven.
Ongelofelijke pijn
5 januari kreeg ik de injectie, ik was de volgende dag helemaal wit in mijn gezicht, mijn ogen branden. Ik was misselijk en had vreselijk buikpijn. Zondag werd ik wakker en voelde me helemaal lekker. Ik dacht: “o, het heeft gewerkt, wat goed”. Niet wetende dat ik maandag zwetend van de pijn wakker zou worden. Ik hield zo veel vocht vast dat ik een broekmaat groter was. Dinsdagavond werd de pijn ondragelijk. Ik kon al een week niet naar de wc zonder vreselijke pijn en nu zat ik op het punt dat ik moest wachten tot mijn lichaam het zelf liet gaan. Want zelfs een beetje druk zetten, betekende een helse pijn. Toch maar naar het ziekenhuis.
Alles weg
Ik kreeg een echo en ze stelden me een operatie voor. We halen alles weg. Ik raakte in paniek, mijn vriend was net de auto aan het weg zetten, dus ik had niemand die zonder paniek luisterde en ik dacht dus: “wat? Alles weg? Maar ben nog maar 27 en ik wil ooit nog kinderen”. Ik vroeg: “Kan ik hier een nacht over na denken?” Het antwoord was gelukkig ja. De volgende dag kwamen ze alles uitleggen. Ze zouden alleen de eileider met de bbz weghalen en de andere eileider nakijken. Ze zouden die alleen weg halen als deze er niet goed uitzag. De eierstokken zouden blijven zitten, dus een kans op zwangerschap zou er altijd zijn. Ik ging akkoord en zei “opereer maar, haal de pijn weg”.
Geen operatie
Maar er kwam geen operatie. Morgen een misschien operatie, zeiden ze. En donderdag kregen we definitief een nee. Maar waarom? Ik heb pijn. Maar het maakte niet uit wat we zeiden. Het bleef nee. Ik kreeg de keuze, of nog een nacht ter observatie of naar huis met de morfine, paracetamol en diclofenac… Dus ik zei: ”jullie gaan me toch niet helpen dus heb ik liever pijn in mijn eigen bed”. Dus we gingen weer naar huis.
Niet serieus genomen
Zaterdagavond. Ik was bij mijn schoonouders, want mijn vriend werkte nog naast zijn studie daar in de buurt. En mocht er toch wat gebeuren was ik niet alleen. Ik kreeg honger, ik bleef eten. Ik had gewoon geen vol gevoel, ik bleef gaan. Mijn vriend was inmiddels klaar met werken en vroeg: “wil je hier blijven of naar huis”. Ik voelden me steeds slechter worden, dus ik wilde naar huis. Nog even antihistamine gehaald bij het ziekenhuis. Eenmaal thuis aangekomen begon ik met overgeven, en ik stopte niet. De pijn kwam in één klap terug. Ik kon niet eens mijn teen strekken, dus ik kroop naar de bank. Mijn vriend vroeg: “Moet ik het ziekenhuis bellen?”. Ik zei nog: “Nee, die zullen wel weer denken, heb je haar weer”.. Want dat was het gevoel wat ik ondertussen had gekregen, doordat ik totaal niet serieus genomen werd.
Helse pijn
“We gaan wel slapen,” zeg ik. Maar ik kon zelfs niet meer zitten op de bank. Helse pijn aan mijn rechterkant. Ik voelde me heel licht in mijn hoofd worden. “Ja, bel toch het ziekenhuis maar,” riep ik naar mijn vriend, “dit gaat niet goed”. Hop, de auto in, met emmertje waarin ik maar bleef overgeven. Eenmaal daar leek alles zo lang te duren. Ik kon niet meer. Ik stond op mijn linkerkant met mijn hoofd tegen de muur mezelf moed in te praten: “kom op Dav, niet gaan slapen, wat er ook gebeurt, niet je ogen dicht doen”. Uiteindelijk werd ik meegenomen. Ik kreeg een echo en ik schreeuwde het uit van de pijn! “Stop stop stop!”, riep ik. “Sorry, dit moet even, ik moet zien wat er aan de hand is, we tellen samen af,” zei de echoscopist. “Er zit vocht in je buikholte, we wachten je bloedresultaat af, maar je ligt hoe dan ook binnen nu en een half uur op de O.K.”
Toch een operatie
Ik moet naar de wc. “Mag ik nog naar de wc,” vroeg ik. “Ik denk niet dat dat is wat je voelt, maar als je moeder je kan helpen mag je gaan,” zei de echoscopist. En inderdaad, ik moest helemaal niet naar de wc. Bloedresultaat: hCG is gestegen. “Je gaat mee naar de O.K.” Daar ging ik dan, mijn vriend en moeder liepen nog mee naast mijn bed tot waar mocht. Ik was bang, maar ik moest. Alles werd uitgelegd, moest mijn naam zeggen en waarvoor ik hier was. En ik moest voor de narcose aan wat leuks denken… Ik raakte lichtelijk in paniek. “Leuk? Ik weet niks leuks.” Kom goed, werd er gezegd. Ze probeerden me te kalmeren en de narcose sloeg in.
Op de uitslaapkamer werd ik wakker gemaakt… Ik voelde me zo goed: niet meer misselijk en de pijn, de pijn was weg. Ja, de pijn van de operatie was er, maar geloof me: dat was niks vergeleken met de pijn van de bbz. De zwangerschap was zo groot als een ei (!) en gescheurd, vandaar de intense pijn en bloeding(en). Mijn linkereileider zag er gelukkig goed uit.
Nachtmerries
Ik heb de eerste maanden veel nachtmerries gehad, elke maand testte ik. Ik ervaar tot de dag van vandaag nog steeds pijn aan mijn rechterkant, maar inmiddels kan ik er mee omgaan. Ik zit nog wel met veel vragen, vooral met de vraag “waarom werd ik niet geholpen?” Dit is een vraag net als andere vragen waar ik nu klaar voor ben om te kunnen verwerken. Ik heb daarom in het nieuwe jaar een afspraak staan in de hoop dat er een paar beantwoord worden. 2018 was een moeilijk jaar de eerste maanden, aan het einde van het jaar waren de nachtmerries weg. Ik kan wel zeggen dat ik mijn trauma heb verwerkt. Nu is het gewoon tijd om na bijna twee jaar de puntjes op de i te zetten. Angst blijft. Maar het is nu leefbaar, net als de pijn. Ik hoop dit nooit meer te hoeven mee maken. En zo wel, dan weet ik wel dat ik niet meer voor een lange weg als deze zal kiezen.
In 2020 hoop ik dat mijn vragen beantwoord worden of de antwoorden nou positief of negatief zijn. Als ik maar een antwoord heb….