6 jaar geleden
Ik weet de datum niet eens meer, was het nou september of oktober. Het is allemaal best wel vaag. Ik kan me nog herinneren dat ik naar een aflevering van expeditie Robinson heb gekeken terwijl ik bijkwam van de operatie. Na wat uitzoek werk n.a.v. foto’s heb ik achterhaald dat ik 22 september 2016 geopereerd ben.
Anno 2022 ben ik moeder van 2 prachtige meiden waar ik erg trots op ben, toch merk ik dat de buitenbaarmoederlijke zwangerschap nog steeds een impact heeft op mijn leven en ik het nog niet verwerkt heb. Ik ben doorgegaan en af en toe wordt de pleister even van de zere plek getrokken.
In blije verwachting – of toch niet
Wat waren we blij dat ik in verwachting was maar ik voelde direct, het is niet goed. Ik had namelijk bloedverlies en ergens heeft mijn gevoel altijd aangegeven dat het bij mij niet zonder slag of stoot zou gaan. 6 september was de eerste echo. Ik moest het even aankijken van de verloskundige omdat het mogelijk nog heel pril was. De echo stond gepland op woensdagavond 21 september om 20.10 uur. Ik had al de hele dag in spanning gezeten. Ze maakte een echo en ik zag gelijk dat er in mijn baarmoeder nog steeds niets te zien was. Voor de zekerheid dan maar inwendig kijken maar ook hier was niets te zien…. Althans; niet in mijn baarmoeder maar helaas wel ernaast.
Ik hoor de verloskundige nog zeggen; ‘Je moet gelijk naar het ziekenhuis naar de gynaecoloog’
Daar zaten we dan in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Verdriet, angst, spanning er ging van alles door ons heen.
In het ziekenhuis
Eenmaal in het ziekenhuis moest er weer gekeken worden, bloed geprikt worden en na 3 uur werd er duidelijk dat ik opgenomen moest worden en de dag erna geopereerd moest worden aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik voelde me verdrietig en vol vragen: “Ik heb geen pijn, klopt de diagnose wel?” Maar de HCG waarde gaf ook een duidelijk beeld.
Om half 2 ’s nachts werd ik naar mijn kamer gebracht en moest mijn man naar huis. Daar lag ik dan alleen en ik had geen idee hoe verder ging. Ik zou de volgende dag geholpen worden, maar ik wist niet hoe laat. Ik weet nog dat Hans alweer vroeg in de morgen bij me was. Hij had ook amper geslapen en wilde bij mij zijn.
De operatie
Om 12.48 werd ik de O.K. ingereden. Dit gevoel roept bij mij nog steeds heel veel verdriet op. Dit komt denk ik door het eenzame gevoel was je op dat moment voelt. Ik was de controle kwijt. Toen de artsen boven mij gingen bespreken wat ze gingen doen, moest ik erg huilen. Het was ineens zo definitief.
Om half 3 werd ik weer echt wakker (bleek al 3 kwartier wakker te zijn maar wist dat niet meer). Gelijk keek ik onder de deken want het plan was drie gaatjes in mijn buik, maar het kon ook een grote snee worden als ze er niet goed bij konden. Gelukkig! er zaten maar 3 gaatjes en de operatie was geslaagd. Opgelucht, erg moe en vol met vragen kwam ik terug op mijn kamer. Mijn man arriveerde even later ook en gelukkig mocht ik nog een nachtje in het ziekenhuis verblijven. Ik wilde dit zelf graag. Ik zag het niet zitten om nog in de avond naar huis te gaan met de vermoeidheid die ik voelde.
Op de kraamafdeling…
Na mijn operatie lag ik op de kraamafdeling. Dit begrijp ik na 6 jaar nog steeds niet. Hoe kun je een vrouw daar neerleggen terwijl je huilende baby’s hoort en de kamer ingericht is om de eerste momenten met je baby te kunnen ervaren. Daarnaast volgde er een nacontrole na 6/8 weken waarbij je gewoon op het spreekuur komt van de gynaecoloog. Je zit dan ook wederom in een wachtkamer met allemaal net bevallen vrouwen. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht, jeetje wat sneu voor de arts. Allemaal vrouwen met baby’s en dan heeft hij tussendoor ook nog mij. Dit zegt iets over de staat waarin in toen kon denken. Er werd mij psychologische hulp aangeboden maar op dat moment dacht ik; ‘I got this’. Ik zei dingen als; ‘Ik weet in ieder geval hoe het is om zwanger te zijn’ en ‘ we gaan er gewoon weer voor’. Deze uitspraken klopten achteraf helemaal niet met mijn gevoel.
Overal baby’s
Qua zwangerschap liep ik gelijk op met mijn schoonzus en om me heen leek ineens iedereen zwanger. Ik zat na een paar weken gewoon weer op een babyshower en er werd verder weinig over gesproken.
In Februari 2017 ben ik op een kraambezoek gegaan van vrienden van ons, alleen. Toen ik eenmaal dat hummetje in mijn armen kreeg, probeerde ik mezelf groot te houden. Toen werd de vraag gesteld, hoe dit voor mij moest zijn. Ik moest huilen en voelde dat dit toch wel heftiger was dan ik dacht. Of die keer dat ik op een verjaardag zat en alles ging over mijn schoonzus die net bevallen was. Ik voelde me leeg. Toen iemand aan mij vroeg, hoe dit voor mij was, barstte ik in huilen uit. Mensen gaven toen ook aan dat ze er graag naar wilde vragen maar niet goed wisten of ik hiervoor open stond en mijn schoonzus voelde zich vreselijk schuldig en gaf aan al best vaak rekening met mij te houden. Ik heb altijd benoemd dat ze dit niet moest doen, omdat ik haar het geluk wel gunde en niemand gunde wat ik meegemaakt had.
Eenzaam
Vooral het feit dat niemand ernaar durft te vragen maakt dat ik me alleen voelde en ook voelde dat het er niet mocht zijn. En ik kan het anderen ook niet kwalijk nemen dat ze het niet durfden te vragen want iedereen staat hier anders in. Ik heb me nooit schuldig gevoeld dus hierdoor kon ik er denk ik ook wel goed over praten maar anderen mensen kunnen soms ook niet omgaan met de emoties van een ander.
Meer impact dan gedacht
Ik heb de impact van een BBZ echt onderschat. Mijn man en ik zijn elkaar echt een tijdje kwijt geweest. We verwerkten dit allebei heel anders. Waar hij zoiets had van; ‘hup we gaan er weer voor’, wilde ik vooral wegblijven bij alles wat bij baby’s hoorde. Recent hebben we er pas echt met elkaar over gesproken en dit was heel verhelderend.
Maar ook toen mijn collega, hetzelfde meemaakte en ik de eerste signalen bij haar herkende. Toen ze haar verhaal deed, werd mijn pleister even van de wond getrokken.
Twee kinderen
Gelukkig ben ik na de BBZ, twee keer op natuurlijke wijze zwanger geraakt. Ik weet wel dat de eerste positieve test en zwagerschap een enorme opluchting was maar daarnaast ook veel angsten met zich meebracht. Wat als het weer gebeurd, dan ben ik mijn beide eileiders kwijt. We hebben gesprekken met elkaar gehad over wat als…… Dit doet iets met jezelf en je relatie. Daarnaast heb ik bij mijn beide kinderen bewust gekozen voor een thuisbevalling (wat ik eerst nooit wilde naar gelukkig wel kon) omdat het ziekenhuis voor mij nu anders gelinkt was. Ik ben ook nooit meer terug geweest.
2022
Sinds een tijdje ben ik in gesprek met een coach. Hierin is mijn BBZ dus wederom naar boven gekomen. Daarom wilde ik ook graag mijn verhaal delen. Anno 2022, twee gezonde kinderen later en gedacht dat ik het verwerkt had, is dit dus niet zo. De hele situatie roept nog steeds veel emoties op. Daarnaast moet ik eigenlijk geopereerd worden aan mijn pols (onschuldige ingreep) maar staat dit me erg tegen. Dit komt voornamelijk omdat ik opkijk tegen de narcose, wederom het stukje controleverlies, nasleep etc. Het heeft me aan het denken gezet en ik overweeg dan ook alsnog om een brief te sturen naar het ziekenhuis omdat ik denk dat bij hen niet genoeg bekend is, wat dit met een vrouw, man van, gezin doet.
Geef jezelf en elkaar de tijd
Wat ik jullie vrouwen vooral mee wil geven: Geef jezelf en elkaar de tijd. Laat emoties toe, ze mogen er zijn en schaam je er vooral niet voor als je na verloop van tijd of direct hulp nodig hebt om dit te verwerken. Geef aan of je er wel of niet over wil praten naar je dierbaren en wees niet te streng voor jezelf. Je bent niet zwak als je niet naar de eerst volgende babyshower gaat van een vriendin.
Wees lief voor jezelf!
Liefs Chantal