Twee jaar voor de buitenbaarmoederlijke zwangerschap begon onze reis naar een kindje. Begin augustus 2017 werd mijn spiraal verwijderd. Helaas al wel flinke tegenslagen gehad tijdens onze reis. Mijn vriend bleek na een micro-TESE onvruchtbaar en we besloten gebruik te maken van een donor vanuit een donorbank in Denemarken. We volgden een IUI-D traject, zonder hormonen, in eigen cyclus. Uit een eerdere foamecho bleek helaas wel mijn rechter eileider niet helemaal in orde. Links was wel goed.
Loslaten op Lanzarote
Poging 3 was ongeveer vier weken geleden en had ondertussen mijn menstruatie en een negatieve test gehad. Alles wees erop dat de poging mislukt was. Ik was ongesteld, had een negatieve test, dus gingen wij op vakantie met als doel alles even los te laten en te genieten van alles dat het mooie eiland Lanzarote te bieden heeft. De eerste vakantieweek was heel fijn. We genoten van elkaar, het fijne weer en het mooie eiland. Ik had wel elke nacht nachtmerries en ik had pijnlijke borsten. We hadden nog gedacht om een extra zwangerschapstest te doen maar toch niet gedaan, want dat kon niet… Zondag 18 augustus liepen wij heerlijk op een marktje hier op Lanzarote. Nietsvermoedend. Heerlijk een mega-mojito op en we genoten van de zon, de muziek en de mensen.
Intense pijn
Toen kon ik nog niet vermoeden wat me te wachten stond… Rond 2 uur kreeg ik ineens enorme krampen, die met vlagen erger werden en soms afnamen. Ik wist direct dat het de streek rondom de baarmoeder was. Dat voel je gewoon.
We kregen hulp van hele lieve locals en mijn vriend kon snel de auto halen. We zijn naar de Spoedeisende Hulp gereden van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Na lang wachten mochten we rond 17.00 uur eindelijk naar de dokter. Ze zullen vast gedacht hebben dat het om de ‘gewone’ toeristenklachten ging. Het was een enorm warme dag.
Ik deed mijn verhaal, hij deed enorm zijn best om Engels te praten en om mij te begrijpen. Toen ik aangaf dat we bezig waren voor een kindje viel er bij hem een kwartje. Ik moest bloedprikken en urine afgeven om eerst eens te kijken of ik zwanger was.
Dit prikken gebeurde in een aparte ruimte. Ze legden een infuus aan en konden via dat infuus bloed afnemen en erna een pijnstiller aanleggen. Dit hielp wel, maar de vreselijke krampen bleven met vlagen aanwezig. Het nare was: ik mocht niet weg uit de prikruimte en mijn vriend mocht niet bij mij komen. Ik heb uren alleen gezeten, tussen Spaans sprekende mensen. Mijn vriend had mijn telefoon en wist ook niet wat er gaande was. Ik was zo bang voor wat er ging komen maar besloot mij te concentreren op het wegademen van de pijn.
Zwanger
Na weer uren wachten kwam rond 20.00 uur de uitslag. Ik was zwanger. De dokter maakte zich zorgen om mijn pijn en ik moest mee om een echo te laten maken door de gynaecoloog om te kijken wat er gaande was. Mijn vriend mocht eindelijk met mij mee. Na uren alleen was dit een verademing. We moesten tien minuutjes wachten voor we naar de gynaecoloog konden. In die tien minuten wisselden hoop en vrees elkaar enorm af. Wat als het wel goed was? Je bent zwanger. Wat? Hoe dan? We maakten nog het grapje dat als het een jongen werd, we hem zouden vernoemen naar de arts: Manuel.
Bij de gynaecoloog weer het verhaal gedaan. Ik moest gaan liggen voor een inwendige echo. De gynaecoloog en de andere arts keken samen naar het scherm. Ze keken en keken. Overlegden in het Spaans. Keken zorgelijk. En toen kwam het vreselijke nieuws: ‘your pregnacy is not in your uterus’.
Ze zag een hoop vocht/bloed in de buikholte, wat kon wijzen een geknapte eileider. Ik zou direct geopereerd moeten worden om dit te verwijderen. Ik was nog stabiel en verloor vaginaal nog geen bloed. Direct opereren zou beter zijn dan afwachten.
Op de operatietafel
Het halfuur dat volgde leek wel een achtbaan. Ik moest papieren ondertekenen zonder ze goed door te kunnen lezen omdat alles in het Spaans geschreven was. Alle oorbellen uit, piercings uit, nagellak eraf, bloedafname, de hele riedel… en ondertussen was ik bang. Heel bang. Overstuur door het nieuws en bang voor de operatie. Wat zouden ze aantreffen? Kan ik hierna ooit nog zwanger worden? Mijn vriend hield zich ongelofelijk sterk maar ik zag zijn verdriet. We deelden veel blikken… Hij stelde onze familie op de hoogte… We hebben samen even kunnen huilen en kroelen voor ik weggereden werd voor de operatie. De laparoscopie.
De verpleegkundigen en artsen waren echt heel meelevend. Ik was overstuur en probeerde me sterk te houden. Maar dat hadden ze natuurlijk zo door. Ik moest mijn ziekenhuisshirt uitdoen en de verpleegkundige hield heel netjes een deken omhoog, voor zijn gezicht. Ik moest gaan liggen en hij deed het deken over mij heen. Daarna werd ik in een soort voorkamer van de operatiekamer gereden, waar een lading Spaanstalige verpleegkundigen en artsen bezig waren.
Ze praatten met mij en kreeg bemoedigende aaien over mijn schouders en benen, terwijl ze mij vol plakten met plakkers en een nieuw infuus aanlegden voor de anesthesie. Voor ik het wist werd ik naar de operatiekamer gereden. Ik moest mij verplaatsen naar de operatietafel en moest met mijn armen wijd gaan liggen. Ik weet nog dat ik een bloeddrukmeter om kreeg en dat er twee grote lampen in positie gebracht werden. De arts maakte nog een grapje tegen mij en hierna viel ik in slaap.
Na de operatie werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik denk dat de operatie iets meer dan een uur geduurd heeft. Vlak voor 21.00 uur werd ik naar anesthesie gebracht en werd rond 22.30 wakker. Na weer ongeveer anderhalf uur werd ik naar de afdeling gereden. Mijn vriend was ondertussen net binnen. Hij was heen en weer gereden naar het hotel om wat spullen te pakken en snel wat te eten/drinken. Bij de ingang van het ziekenhuis deden ze enorm moeilijk maar door Google Translate is hij uiteindelijk toch binnengekomen. Gelukkig.
De volgende dag
Geschreven vanuit het ziekenhuis op 19 augustus 2019
En nu lig ik klaarwakker in mijn ziekenhuisbed. Het is nu bijna 3 uur ‘s nachts. Mijn vriend ligt naast mij in een stoel te slapen. Wat een held is deze man. Echt. Zo lief en zo goed hoe hij heeft gehandeld! Ik zag steeds zijn verdriet maar hij hield zich zo sterk!
Ik heb een infuus met vocht en de pijn valt voor nu gelukkig mee. Het voelt beurs onderin mijn buik, wat logisch is. Ik heb 3 witte pleisters op mijn buik en een hoop jodium van onderen. Hoe de operatie verlopen is en wat er verwijderd is weten we nog niet. Dit hopen we straks in de ochtend te horen. Ik mag voorlopig niks eten en drinken om mijn darmen en andere organen ook rust te geven.
04.20 uur | Nog steeds klaarwakker. Er vallen wat puzzelstukjes in elkaar. Die rare laatste menstruatie, contactbloedinkjes vorig week, nare levendige dromen de afgelopen week. Zouden dit allemaal tekens zijn geweest van wat gaande was? Zaterdag nog een vulkaan beklommen met – wat ik dacht- lichte ovulatiepijn. Mijn ovulatie zat er namelijk weer aan te komen. Dacht ik.
22.00 uur | We zijn weer terug in het hotel. Vanmorgen kwam de gynaecoloog vertellen dat de operatie goed gegaan is. Het vruchtje zat in de rechtereileider en de eileider was al geknapt. Ik had nog ‘maar’ een halve liter bloed verloren, we zijn goed op tijd geweest!
Ik kreeg overdag nog een injectie om het bloed in mijn buik sneller te doen weggaan en een injectie omdat ik een rhesus-negatieve factor heb en we niet weten wat het vruchtje had. Uit voorzorg, om reacties te voorkomen.
Na een lange dag mochten we eindelijk weg. Er was een hoop miscommunicatie maar we zijn weg. Gelukkig. Nu zelf samen bijkomen en herstellen. Ik voel mij lichamelijk op zich prima, op de napijn na. Mijn buik is enorm opgezet en ik heb last van de plekken van de pleisters.
We zijn rustig. Verdrietig, rustig maar ergens diep van binnen ook positief. Ik kan zwanger worden! Onze arts in NL is op de hoogte, gaf tips en binnenkort zien we haar om het vervolg te bespreken. Voor nu pakken we onze rust. We blijven nog even op ons vakantie-adres. Voor de rust, maar ook omdat ik even goed wil herstellen voor we terugvliegen.
Lieve berichtjes & herstel
Het herstel verloopt voorspoedig. Denk ik. Ik merk elke dag vooruitgang en we praten veel samen, maar ook met ons thuisfront. Wat een lieve mensen hebben wij toch om ons heen! Zoveel lieve berichtjes gehad deze week…
Mijn buik is minder opgezet. De plekken rondom de hechtingen zijn wel pijnlijk. Ik merk enorme hormonale disbalans. Had enorme opvliegers vandaag! Ook doen mijn borsten zeer en zit mijn gezicht onder de puisten. Ik voel mij ook vreselijk onzeker.
Zondag vliegen we naar huis. Ik kijk ernaar uit maar zie er ook tegenop. Hoe zal het thuis allemaal verlopen? Kan ik naar mijn lijf luisteren als we weer thuis zijn?
Dankbaar
We zijn nu een aantal maanden verder. Het verdere herstel verliep voorspoedig. Op 9 september hadden we een gesprek bij onze arts in de kliniek, mijn hCG-waarde was weer 0 en de echo zag er goed uit. Ik ben vier weken na de operatie weer gaan werken. Ik was toen nog wel vreselijk moe en moest mezelf goed in de gaten houden. Maar na een aantal weken werken ging dit beter. Ik kreeg meer energie en kon in de avond na een lange werkdag weer wat doen. Ik denk dat ik lichamelijk uiteindelijk twee maanden nodig heb gehad. We hebben veel gepraat met elkaar en onze naasten. We kregen van zoveel kanten hulp aangeboden! Wij zijn al lange tijd heel open over ons traject en denk dat dat hierbij wel geholpen heeft. Het was voor onze naasten geen verrassing dat we bezig waren voor een kindje en wij hoefden niet een drempel over om het aan mensen te vertellen.
Al met al een heftige ervaring. Op vakantie ziek worden is niet leuk, laat staan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ontdekken en er geopereerd worden! Maar we hebben wel veel geluk gehad. We zijn dankbaar dat die locals ons kwamen helpen. Dankbaar dat de artsen ons verhaal serieus opgepakt hebben en direct actie hadden ondernomen.
Dankbaar voor de hoop die we hieruit hebben geput. We weten nu dat ik zwanger kan worden en dat ik ‘match’ met onze donor. Dankbaar voor onze lieve familie, vrienden en collega’s, die ons er doorheen gesleept hebben. We hebben zoveel lieve berichtjes gehad en konden altijd wel ergens terecht met ons verdriet… Dat heeft echt zo geholpen!
Onze wens gaat ooit uitkomen! Daar zijn wij van overtuigd. Natuurlijk is het de ene dag makkelijker dan de andere. Als ik terugdenk aan het moment dat de arts zei dat het niet goed zat, moet ik nog steeds huilen. We hebben achteraf nooit een echofoto ontvangen en daar heb ik best wel moeite mee. Het was zo’n rollercoaster… Klopt datgene wat ik in mijn hoofd heb wel? Heb ik het allemaal goed ‘opgeslagen’ of is het vervormd door de emoties die ik toen had?
Maar we houden ons vast aan de hoop. Want hoop is alles! We blijven doorgaan en vechten voor onze grootste droom: een kindje. Er komt een dag dat wij ook eindelijk die vrolijke aankondiging mogen doen.