Vrijdag 7 januari 2016. Na zeven maanden wachten en teleurstelling, geheel onverwacht een positieve test. Ik had enkele dagen voorheen nog kleine bloedingen gehad. Ik roep mijn man: ‘Kom eens!’ Met veel gebrom komt hij nog even naar boven… Bij het zien van de positieve test klaart zijn gezicht op en vertrekt hij even later naar zijn werk. De dagen die volgen merk ik al de eerste zwangerschapskwaaltjes: hoofdpijn, veel plassen, pijnlijke borsten, vaak ‘grote boodschappen’ doen (soms wel drie keer na elkaar).

Niet alleen

Op maandag vertrekt mijn man voor vier weken naar Amerika voor zijn werk. En toch laat hij me deze keer niet helemaal alleen. Hij wrijft stiekem over mijn buik en stapt de taxi in. Ik ga na zijn vertrek joggen om mijn gedachten even wat te kunnen ordenen. Ik besluit om toch eerst naar de dokter te bellen voor de hCG-waarde, zodat ik dat in orde kan maken voor mijn werk. Ik bel naar de dokter en mag diezelfde avond nog op consult komen. Heel tevreden haal ik ’s avonds de test boven en start zijn medisch onderzoek. M’n dokter neemt ook bloed om de hCG-waarde na te trekken. Bij het verlaten van de consultatie wenst hij me voorzichtig proficiat, al wijst hij me erop dat alles nog heel pril is. Dinsdagmiddag belt de dokter me op. Hij zei: ‘Je bent inderdaad zwanger. Al zijn je waardes (hCG: 67) heel laag voor 4-5 weken zwanger te zijn. ‘Dit kan verschillende redenen hebben, zoals een late bevruchting of een miskraam. Ik neem binnen drie dagen terug bloed, dan zouden je waarde moeten verdubbeld zijn.’

Mijn gedachten schieten alle kanten op. Ik ben bijna elke dag gaan joggen, om toch even mijn gedachten te verzetten en even niet te moeten nadenken. Woensdag kan ik me niet meer houden en rijd ik naar mijn grootouders. Zij weten nog van niets, maar zien aan mijn gezicht dat ik niet op roze wolken loop. Mijn oma neemt me vast en de tranen lopen van mijn wangen. ‘Ik ben zwanger, maar de waarde is enorm laag. Ik ben bang voor een miskraam!’ In die drie dagen ben ik ook terug kleine bloedingen beginnen krijgen.

Vrijdag in de vroege voormiddag mag ik al bloed laten nemen. Bij het rijden naar de dokter merk ik op dat zitten in mijn auto niet zo comfortabel is. Ik krijg bij het schakelen, een stekende pijn te verwerken. ‘Wat is dit nu weer?!’

Bij de dokter aangekomen vertel ik hem alles. Hij doet zijn medisch onderzoek, neemt bloed en besluit dat ik toch maar eens naar mijn gynaecoloog moet bellen. Hij besluit dat de symptomen die ik heb zouden kunnen aansluiten bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Al wil hij niets vast besluiten of voorbarige conclusies trekken. Hij laat me naar huis gaan met drie vuist regels: ‘Bij hoge koorts, pijn of harde bloeding moet ik hem opbellen of naar de spoeddienst.’

Helemaal overstuur bel ik mijn grootouders en schoonouders op. Samen besluiten we om te rusten en dat zij elke dag even op bezoek zouden komen.

’s Avonds belt de huisdokter je waarde is niet verhoogt zoals ik had gehoopt.’ (hCG: 76) ‘Ik vrees dat je een miskraam hebt.’ Hij adviseert me om alsnog naar de gynaecoloog te bellen, zodat hij dit kan bevestigen. Alsook wil de dokter de buitenbaarmoederlijke zwangerschap hiermee uitsluiten.

Zaterdag ziet m’n gynaecoloog op echo geen eigenaardigheden. Hij wil dat ik dinsdag terug bloed laat nemen en hem op de hoogte houdt. Hij vreest mee voor een miskraam, daar hij geen vruchtje ziet. Heel mijn rechteronderbuik wordt helemaal stijf. Ik verdraag nauwelijks nog een broek, autorijden lukt me niet meer zonder pijn, de kleine bloedingen blijven aanhouden, mijn gedachten gaan alle kanten op.

Toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?

Op dinsdag laat ik bloed nemen bij m’n huisdokter en vertel hem nogmaals alles wat ik van pijn ervaar. Hij besluit dat ik de bloedonderzoeken van die middag nog moet afwachten. Zijn vrees en mijn vrees voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt met de minuut groter.

Ik bel over Skype met mijn man. Mijn man besluit om terug naar België te vliegen. We besluiten elkaar op de hoogte te houden. Diezelfde middag belt de huisdokter me op. ‘Aline, je hCG waarde is verhoogt naar 256! Je ontstekingswaardes zijn de lucht in geschoten! Je gynaecoloog is op opgebeld en wilt je zo snel mogelijk op consult voor een echo. We zijn bijna zeker dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Maak een zak klaar voor het ziekenhuis!’ *BAM* Die moment valt heel je wereld in duigen.

Ik bel mijn oma, zij brengt me naar de gynaecoloog. Bij de gynaecoloog worden we direct ontvangen, we worden naar een aparte consultatieruimte gebracht. Tijdens de echo merkt m’n gynaecoloog op dat er heel wat bloed in mijn baarmoeder bevindt: 3-4x zoveel bloed als normaal. En hierna volgen de woorden: ‘Aline, je bent wel degelijk buitenbaarmoederlijk zwanger. We zullen je zo snel mogelijk opereren. Het ziekenhuis is al op de hoogte. Ga je nu al binnen? Of liever morgenvroeg? Al opteer ik dat je nu gaat, als de pijn nu verhoogt kunnen we je direct opereren.’

Ik besluit om toch naar het ziekenhuis te gaan. Op die moment leek me dat de meest veilige oplossing. Slapen zou ik die nacht toch niet meer doen. Ik ben nog nooit in een ziekenhuis opgenomen geweest, nog nooit geopereerd geweest en nog nooit onder narcose geweest…. *HELP!*

Van de gynaecoloog zijn we naar het ziekenhuis gereden. Daar werd ik naar m’n kamer gebracht. Op de afdeling: MATERNITEIT! Op die moment voelde ik me echt gestraft! De verpleegsters kwamen zich voorstellen en namen een vragenlijst af. Gelukkig lag ik niet op de gang van de pasbevallen mama’s en hun baby’s. Die avond worden er veel kindjes op de wereld gezet… Wel 5! Onder meer een oude schoolvriendin van me.

Tijdens dit alles stuurt mijn man me dat hij overgestapt is van het ene vliegtuig op het andere en dat hij rond 15u woensdag in het ziekenhuis zou zijn. Ook besluit ik van mijn vrienden op de hoogte te brengen. Ik had die week afgesproken met enkele vrienden en kon mijn afspraak niet nakomen. Ook zouden er vragen komen over wat en hoe. Ook besluit ik al om mijn dichtste collega’s op de hoogte te stellen, zodat ze iedereen op de hoogte kunnen brengen. Ik had geen zin in de nodige vragen, mopjes enz.

Die avond stuurt een vriendin van me dat ze haar vriendin heeft aangesproken. Zij zou ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebben gehad. *Ik ben dan toch niet alleen!* Even later neemt die vriendin contact met me op en beantwoord al mijn vragen. Zij zou een grote steun en toeverlaat worden.

Veel geslapen heb ik die nacht niet… Ik had pijn, was bang en alleen. Op een gegeven moment heb ik de tv aangezet. Slapen zat er toch niet in en die huilende baby’s waren op die moment een doorn in mijn oog.

De dag van de operatie

Na een hele nacht niet te mogen eten of drinken, word ik woensdag klaargemaakt voor de operatie. Ik krijg van die sexy steunkousen aangemeten en een operatiekleedje. Ik krijg een pilletje om rustig te worden. Het pilletje schiet van de zenuwen in mijn keel. Het zou later wel werken, maar zou het langer nodig hebben voor het effectief zou werken…

Ik word naar het operatiekwartier gereden door twee verpleegsters. Het operatiekwartier blijkt recht boven de keuken van het ziekenhuis te zijn. Baal ik even als een stekker dat ik vandaag niet mee kan genieten van de frietjes… Ik zou het later moeten stellen met crackers, smeerkaas en een tas thee…

Aangekomen in de operatiezaal zit mijn gynaecoloog op een stoel in een boekje te bladeren. Er verschijnt een lieve lach op zijn gezicht bij het zien van mijn blik. ‘Ah hier is ze! Alles goed Aline?’ Ik vertrouw hem toe dat ik best zenuwachtig ben. Hij antwoordt: ‘Niet nodig! Ik ben hier!’ Ik word geacht om van m’n bed naar de operatietafel te schuiven… Weet ik veel… Na een blik en veel pijn lukt het me en word ik klaargemaakt voor de operatie. ‘Hier komt een spuit waar je doezelig van word. En bij deze spuit word je een warm gevoel gewaar. Vanaf dat het warm wordt, dan val je in slaap.’ De gynaecoloog voert een laproscopie uit. En haalt het vruchtje uit mijn rechtereileider.

Ik voel het warm worden en naar mijn gevoel werd ik vijf minuten later wakker in de recoveryzaal. In de recoveryzaal word ik wakker van de pleisters die ze van mijn buik trekken. Ook zegt een mannelijke stem dat ik mag wakker worden. Ik trek een oog open, de andere wilde niet mee. Even later schrik ik even wakker en probeer me nu te focussen. Ik wil graag weten waar ik ben, hoe laat het is en wat er rondom mij gebeurd. Even later passeert er een verpleger mijn bed en voert data in de pc in. Ik vraag hem: ‘Hoe laat is het?’ Hij antwoordt: ‘14u.’ Ik zucht en denk: ‘Hij is er bijna!’ Niet veel later word ik naar mijn kamer gevoerd. Bij het aankomen op de kamer zie ik twee bekende gezichten klaarstaan en terug adem halen! Mijn grootouders zijn er! Ik ben niet alleen! Blijkbaar was ik toch niet zo wakker als ik dacht. Zij zijn bij me gebleven tot mijn man bij me was. Blijkbaar had ik heel wat te vertellen, maar viel ik telkens in slaap. Even later komt mijn man EINDELIJK binnen! We zeggen elkaar gedag en samen doen we een dutje tot er even later op de deur wordt geklopt door een verpleegster. Eindelijk eten!

Samen met het eten komen ook enkele vrienden de kamer binnen. Wat later besef ik dat de kamer gevuld is door allemaal mensen die om mij geven en niet veel nodig hebben om te weten waar ik ben. Ze geven me een enorm warm gevoel. Ook de medicatie doet nog goed zijn werk, want fysieke pijn ondervind ik nog niet.

Die geweldige medicatie van gisteren is uitgewerkt… *AUW!* En de medicatie voor naar huis blijkt ook geen geweldige pijnstilling te geven… Na postoperatief verslag van de gynaecoloog blijkt die dag dat ik ‘pech’ heb gehad. Tijdens het onderzoek hebben ze gekeken voor cystes, littekenweefsel, maar dit bleek niet aanwezig te zijn. Ik mag 6 weken niets opheffen… [red. Dit is in Nederland niet standaard na een laparoscopie, wel na een volledige buikoperatie; meestal wordt 2 weken aangehouden na een laparoscopie.] Leuk als je weet dat mijn handtas net een vrachtwagen is met alles erin! De dagen erna waren een hel! *PIJN* Ik kon met moeite stappen, draaien, liggen, auto instappen of uitstappen, verkeersdrempels met de auto nemen was een hel!

Na de operatie

Maandag 25 januari: eerste keer bloed laten nemen om te zien of het vruchtje helemaal weg is. Indien het hCG niet genoeg zou dalen, zou ik nog een bijkomende behandeling [red. methotrexaat] moeten krijgen…*Ik wil die niet* De eerste keer is het hCG gehalte nog 8.

Woensdag is het hCGgehalte gedaald tot onder 5. *OEF* Ik ben officieel niet meer zwanger en hoef geen bijkomende behandelingen meer. Ik moet enkel na een maand nog eens naar de gynaecoloog voor een postoperatieve echo.

En vanaf toen begon de mentale pijn. Niet enkel de mijne, maar ook die van mijn man. Hij kon toen pas aannemen dat alles in orde zou komen. Hij droeg ook enorm schuldgevoel mee. Hij voelde zich niet lekker bij het feit dat hij er niet was, toen ik die onzekere periode doorging. Vrijdag worden de draadjes uit de drie wondjes gehaald. En de pijn van de wondjes wordt stilletjes aan minder.

Hoe is het nu (april 2016)?

Sinds de operatie kan ik een eisprong rechts voelen. Heel raar! Je eigen lichaam is helemaal anders. Ik verdraag ook geen lage taille broeken meer. Die zetten nog steeds te veel druk op de plaats van de operatie.

Om dit alles te kunnen verwerken heb ik nood gehad aan professionele begeleiding. Dit bood me rust over de gevoelens die ik met me meedraag.

• Ik ben mama geweest. Mijn man is papa geweest. Mogen wij dit zo benoemen! *JA DAT MAG*
• Ik wil ben bang voor de toekomst. Stel dat dit zich herhaalt, wat dan?
• Mijn hongergevoel naar een kind is nu erger dan ooit aangewakkerd!
• Niet eender welk kind, maar mijn kind, mijn ervaring, mijn zorg, mijn vlees en bloed.
• Sorry, ik hoef jou ‘alles komt wel goed’ praatjes niet!
• Ik wil geen hoop! Ik wel harde realiteit en feiten!
• Hé het is oké, om zo jaloers te zijn op je omgeving die wel zwanger wordt.
• He het is oké, om je verdriet even te laten gaan.
• He het is oké om een keer buiten te komen en andere mensen je verdriet te laten zien! Praten helpt!
• Hé het is oké dat je de eerste keer je buiten komt er nog uitziet zoals een slons! Mensen die weten wat er met je gebeurd is zijn al blij dat je buiten komt en een lach zien verschijnen op je gezicht! Hoe erg de fysieke pijn ook!
• Hé het is oké, om geen te hebben om andere de hele tijd te horen praten over kind, zwangerschap en bevallingen.
• Hé het is oké, dat je nu niet meer in je broeken geraakt omwille van je veranderde lichaam.
• De pijn die je meedraagt is persoonlijk! Laat niemand de ernst van je verdriet bepalen of hoe lang je verdriet mag hebben!
• Echte vrienden hebben geen woorden nodig!

Ik heb terug een cyclus van stipt 28 dagen! We hebben terug groen licht gekregen van de gynaecoloog om te proberen zwanger te geraken. Mijn hongergevoel naar een kind is onveranderd. Mijn angst is zeker nog aanwezig, maar niet meer zo op de voorgrond. Ik vind het enorm spijtig dat ik nooit zwanger zal zijn zonder ongerust te zijn. Bij een volgende zwangerschap, moet ik zoals voorheen bloed laten nemen en word er ook zo snel mogelijk een echo gedaan. Niet om te kijken of alles ok met het vruchtje is, maar om te zien of het vruchtje juist ingenesteld is. Ik voel me nu elke dag een beetje sterker. Soms overmant het gevoel van verdriet me wel, maar het is niet meer zo sterk als voorheen. Ik heb enorm veel steun gehad aan die ene vriendin en aan de Facebookgroep Buitenbaarmoederlijke Zwangerschap. Ik kon er met al mijn vragen terecht en dat maakte me ook sterker! Ik heb een tattoo laten zetten om dit alles af te ronden en wil nu echt verder gaan leven. Ik zal dit alles meedragen voor de rest van mijn leven!

Begin juni begin ik terug met werken. Ik hoop dat ik tegen dan fysiek terug de oude ben! Hopelijk mag ooit mijn kinderwens in vervulling gaan.

Hé, ik ben terug oké!