In maart 2016 besloot ik met de pil te stoppen, want ik wilde mijn lichaam al laten ontpillen voordat we zouden proberen zwanger te raken. Met de wetenschap dat dit wel enkele maanden nodig zou kunnen hebben ben ik dan ook voortijdig gestopt. In september 2016 zouden mijn partner en ik gaan trouwen, dus daarna werd de kinderwens echt actief. Tot die tijd hebben we de wens uitgesteld. Mijn menstruatie bleef vanaf het stoppen met de pil eind maart gedurende 7 maanden uit. Hierop heb ik eerst acupunctuur geprobeerd en in de tussentijd had de huisarts mij met deze klacht naar de fertiliteitspoli doorgestuurd. Eén dag voor het bezoek aan de fertiliteitspoli eind oktober kwam mijn menstruatie op gang! Na labonderzoek bleek mijn aansturend schildklierhormoon (TSH) te hoog te zijn, waarvoor ik medicatie kreeg (Euthyrox voor trage schildklier). Dit zou mijn uitblijvende menstruatie verklaren. We hebben bewust onze kinderwens tot januari uitgesteld, omdat er een verhoogde kans op miskramen zou zijn met een verhoogde TSH waarde. Vanaf eind oktober werd ik vier keer achtereenvolgens ongesteld (cyclus werd gelukkig steeds korter). Daarna bleef mijn menstruatie vanaf februari 2017 uit… Na herhaalde negatieve zwangerschapstesten heb ik mij in maart 2017 terug gemeld op de fertiliteitspoli. Er werd een echo gemaakt, daarop was alleen dik slijmvlies te zien. Ik zou een hormoononderzoek krijgen van de hypofyse/hypothalamus. Eén dag voor het onderzoek eind maart moest ik protocollair zelf nog een zwangerschapstest doen, het onderzoek mocht namelijk niet uitgevoerd worden tijdens zwangerschap. De test was negatief. Ik was echt teleurgesteld dat mijn cyclus weer uitbleef, gezien deze na 7 maanden weer op gang was en nu dus plotseling weer in de war was, ondanks normale schildklierwaarden. Uit het hormoononderzoek (LHRH test) bleek dat de aansturing vanuit de hypofyse/hypothalamus naar de eierstokken is verminderd.. oorzaak niet te duiden.
Zwanger?
Eind april ging ik naar de fertiliteitspoli voor het bespreken van hormoonbehandelingen in verband met de uitslag van het hormoononderzoek. Er werd nog een echo gemaakt omdat ik aangaf dat ik veel donkere afscheiding had. Weer dik slijmvlies en dit was geen goed uitgangspunt voor hormoonbehandeling. Ik moest een kuur gaan slikken om de menstruatie op te wekken. Daarna zou ik kunnen starten met dagelijkse hormooninjecties. Echter er moest protocollair weer eerst een zwangerschapstest worden gedaan. Ik koos er nu voor deze door het ziekenhuis te laten doen (urinetest). Ik werd snel daarna gebeld door de gynaecoloog dat ik zwanger was?! Ik kon het niet geloven en zei eigenlijk meteen: ”Kan het geen miskraam zijn?” Ik had veel last van donkerbruine afscheiding, maar voor mijn idee op dat moment verder geen noemenswaardige klachten. Het voelde heel vreemd… een rollercoaster was het qua emoties… hoelang zou ik al zwanger zijn? En hoe kon ik überhaupt zwanger zijn geraakt met zo’n afwijkende hormoonwaarden?! Ik had immers eind maart nog een test gedaan en die was negatief. En er was niets geconstateerd op echo.. Ik had terug berekend wanneer we gemeenschap hadden gehad en hierop was mijn conclusie (en die van de gynaecoloog) dat het pas pril kon zijn.
Extreme buikpijn
De dag na de positieve test begon ik helderrood bloedverlies met stolsels te krijgen. Dit hield enkele dagen aan. Ik wist nu zeker dat het goed mis was en ging uit van een vroege miskraam; gynaecoloog bevestigde dit telefonisch. Ik moest wachten tot ik negatief zou testen, dit zou snel moeten zijn bij een vroege miskraam. Het bloedverlies was gestopt. Ik heb op mijn eigen verzoek nog op 4 mei een echo gehad om de miskraam te laten bevestigen. Mijn baarmoederslijmvlies was een stuk dunner en de miskraam werd bevestigd. Echter de dag erna kreeg ik plotseling hevige buikpijnen, zo hevig dat ik niet meer kon lopen. Dit had ik nooit eerder gevoeld. Echter tijdens deze eerste hevige buikpijn geen bloedverlies meer. Het was een raar beloop. Het was een pijnaanval van maximaal 1,5 uur en daarna was ik weer bijna de oude. En ik had heel veel last van mijn darmen, ook al eerder die week. Ook had ik al vaker buikpijn bemerkt, maar niet zo hevig. Nu ik de film terugdraai heb ik op 8 april ook eenmalig een hevige pijnaanval gehad van een half uur waarbij ik flauw ben gevallen, dit moet ook van de bbz zijn geweest. De huisarts zei op 5 mei dat de hevige pijn door mijn hormonen/miskraam kon komen, dit kon op je darmen slaan en ik werd weer terug naar huis gestuurd. Echter de twee dagen erna kreeg ik weer twee keer een hevige pijnaanval van 1,5/2 uur. Ditmaal wel weer met bloedverlies.. dus voor mijn idee kwam het toch van de miskraam en was nog niet alles afgekomen. De vier dagen daarna heb ik nergens meer last van. Totdat ik weer hevige pijn kreeg waarbij ik niet kon lopen.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Ik heb me op 12 mei gemeld bij de gynaecoloog (telefonisch): ik moest gezien worden, maar ik mocht wachten tot na het weekend. Ik heb gezegd dat ik diezelfde dag wilde langskomen omdat de pijn niet te harden was en ik helderheid wilde. Eerst bloedprikken op hCG en daarna een echo. De echo duurde langer dan normaal, er was iets geks te zien in de linkereileider. De superviserende gynaecoloog kwam erbij. Men dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap in de eileider, maar was niet 100% zeker. Het hCG was nog niet binnen, dus ik moest wachten en me over één uur terug melden. Ik mocht al niets meer eten, want de kans was groot dat ik acuut geopereerd moest worden. Wat een rollercoaster… het hCG bleek inderdaad hoog en ik moest meteen opgenomen en voorbereid worden voor een laparoscopische (kijk)operatie, waarbij zeer waarschijnlijk ook de eileider verwijderd moest worden. Dit bleek ook noodzakelijk, want deze was geheel beschadigd door de grootte van het vruchtje. Ik was ontzettend nerveus, ik was namelijk nog nooit opgenomen of geopereerd, maar het moest gebeuren. Het ging gelukkig vrij snel totdat ik naar OK kon. Men had gezegd dat het nog wel eens lang kon duren omdat ik op het acute programma was gezet. Na de OK moest ik emotioneel en lichamelijk gezien echt even bijkomen. Ook kon ik helaas niet plassen en werd er een katheter voor de nacht geplaatst. Ik heb geen oog dicht gedaan die nacht. Bij ieder pijntje wat ik voelde drukte ik op de bel en de mevrouw naast mij snurkte enorm. ’s Ochtends had ik nog moeite met uit bed komen maar ik kon uit mezelf plassen. De gynaecoloog was langsgekomen en ik mocht naar huis. Ze vertelde dat ik een tikkende tijdbom in me had gehad; 5 cm groot. Ik had veel bloed in mijn buik. Ik zei: dan moet ik toch al langer zwanger zijn geweest en dit leek haar ook.. Gelukkig zag de rechtereileider goed uit. Ik was blij naar huis te kunnen, maar helaas bleek uit een echo dat ik niet genoeg uitplaste. Dus ik heb nog een hele middag in het ziekenhuis moeten wachten tot ik fatsoenlijk kon uitplassen.
Herstel na de operatie
Het herstel verliep lichamelijk verrassend snel. Ik stond ervan te kijken hoe snel ik weer kon sporten (na ruim 1 week). Geestelijk heeft het tijd nodig.. het is vooral de rollercoaster en het proces tot nu toe waar ik mee moet dealen, maar dit lukt steeds beter. Met natuurlijk emotioneel zwaardere dagen ertussen. Wat ik vooral hieruit geleerd heb is heel goed naar mijn lichaam te luisteren en vooral ook naar mijn eigen gevoel en voor mezelf op te komen. En ik heb gezien hoe kwetsbaar een lichaam kan zijn. Mede doordat ik gezond ben is het gelukkig goed afgelopen. Ik waardeer het contact met vrienden en familie des te meer. Ik zie nu dat de kleine dingen in het leven belangrijk zijn en probeer hier meer van te genieten. Het is wel soms lastig hoe mensen in mijn omgeving reageren. Ik merk vaak dat mensen gekke dingen zeggen/vragen, wellicht om maar iets te zeggen. Maar ik probeer het naast me neer te leggen, het is goed bedoeld. Ook probeer ik hoop te houden op een gezonde zwangerschap, al ben ik wel het vertrouwen in mijn eigen lichaam een beetje kwijt. Ik vind het lastig om dat vertrouwen weer terug te krijgen.
Lotgenoten
Ik heb via Facebook contact gezocht met lotgenoten, dit helpt mij in de verwerking. Hoewel het soms ook confronterend kan zijn omdat het beloop bij een aantal lotgenoten soms erg turbulent is. Maar er zijn ook genoeg positieve verhalen en hier probeer ik hoop uit te putten.
Toekomst
Afgelopen maandag heb ik de eerste controle na de operatie gehad. De wondjes helen gelukkig goed. Ook bevestigde ze dat het vruchtje er geruime tijd heeft gezeten. Naar mijn idee al vanaf maart. Er is nu in samenspraak met de gynaecoloog besloten om op korte termijn te starten met dagelijkse hormooninjecties. Al blijft het natuurlijk erg onzeker of de hormoonhuishouding wel zodanig in de war is als men concludeerde uit het LHRH onderzoek. Dit onderzoek is naar alle waarschijnlijkheid gedaan toen ik al zwanger was. Dan kunnen de hormonen sowieso afwijkend zijn, dit bevestigde de gynaecoloog. Ik denk nog vaak terug aan dit LHRH onderzoek dat absoluut niet uitgevoerd mocht worden tijdens zwangerschap.. Zou dit ervoor gezorgd hebben dat het mis ging? Ik zal er nooit achter komen en kan het ook niet meer terugdraaien. Mijn man en ik willen allebei verder. En omdat de cyclus onregelmatig is tot nu toe adviseerde de gynaecoloog ook te starten met hormooninjecties. Ik moet echter wachten op mijn eerste menstruatie. Dan kan het traject in gang gezet worden. Het zal een intensief traject worden met veel echo’s en controles, maar ik heb het ervoor over. Ook de mogelijke bijwerkingen van de hormonen zijn nog af te wachten. Maar we gaan ervoor en laten het op ons afkomen!