Januari 2015
We willen graag een kindje en willen het spiraaltje laten verwijderen bij de huisarts. De huisarts kan hem niet vinden, dus we worden doorgestuurd naar de gynaecoloog. Al snel kunnen we terecht, maar ook zij kan hem niet vinden. Buikfoto’s worden gemaakt, maar het spiraaltje is verdwenen. Niks van gemerkt, maar nu staat ons niks meer in de weg om te proberen zwanger te worden.
Februari 2015
Ongelooflijk maar waar, na 1 maand is de test al positief! Maar helaas na een week begin ik al te bloeden. Na 1.5 week zet het door en is het dus duidelijk dat het een miskraam is. We besluiten om maar te zien wat er gebeurd en laten de natuur zijn werk doen.
April 2015
Overtijd. Maar weer testen. En wederom is deze positief! Gelukkiger dan ooit zijn we. Hopelijk gaat het nu wel goed! De dagen verstrijken langzaam. De 5 weken passeren, er gebeurd niks. Ik maak dan toch maar een afspraak bij de verloskundige maar deze staat pas over een aantal weken gepland. Ik voel me goed, op wat kwaaltjes na, er is geen bloedverlies en dus gaat het prima.
Begin mei 2015
Aangezien we over 3 dagen gaan trouwen hebben we het nogal druk met allerlei klusjes in en om het huis. De bruiloft word niks spectaculairs, maar er moet wel het één en ander gedaan worden.
Vrijdag
Ik ben druk in huis bezig voor aanstaande maandag, de grote dag. Ineens krijg ik een gigantische steek onderin mijn buik. Deze trekt van mijn navel, langs onderen, helemaal naar achteren naar mijn onderrug. Ik ga naar de wc maar dat lukt niet [loze aandrang, red.]. Na 10 minuten rustig zitten trekt het helemaal weg. Ik zoek er verder niks achter, de rest van de dag gaat het prima.
Zaterdag
’s Ochtends zijn we druk bezig in en om het huis, en maak ik alles klaar voor de boodschappen. Ik sta voor de kledingkast om kleding te pakken en ineens weer zo’n heftige steek. Ik vertel dit aan mijn man, deze eist dat ik op de bank ga liggen. Na een uur zakt het weer af. Hij maakt zich zorgen, maar ik ga gewoon door. Boodschappen voor aanstaande maandag staan op het lijstje dus dat ga ik doen. Het blijft wat beurs van onderen maar verder is er niks aan de hand. De rest van de dag gaat het prima. ’s Avonds hebben we op tijd gedoucht. Om 20.00 uur komen we onder de douche vandaan en ga ik lekker op de bank zitten. Ineens begint die hevige steek weer op te spelen. Nu is het voor mijn gevoel wel tien keer erger dan het eerder was. Het blijft maar komen en komen en het gaat niet meer weg. Mijn pijngrens is aardig hoog maar dit trek ik niet. Na een paar minuten belt mijn man de huisartsenpost al. Steeds hoor ik: ‘Er zijn nog 5 wachtenden voor u’. Na een paar minuten al zeg ik huilend van de pijn dat hij de verloskundige maar moet bellen. Dit trek ik niet meer. Gelukkig is ze net op weg naar de praktijk en kunnen we direct komen. Ondertussen oppas geregeld en op naar de verloskundige. Ze maakt een inwendige echo, wat erg moeizaam gaat door de pijn. Volgens mijn berekening moet ik nu 7 weken zijn ongeveer. Er is niks te zien, mijn blaas is ook vol dus ik moet even plassen. Mijn man wacht voor het toilet op mij, gelukkig maar want het gaat helemaal fout op het toilet. Ineens word ik misselijk, breekt het zweet mij uit en wordt het zwart voor mijn ogen. De verloskundige komt geschrokken aangerend. Aan haar gezicht zie ik al dat dit niet goed is.
Ze wil toch nog een keer proberen een inwendige echo te maken en wederom ziet ze niks. Ook niet in mijn eileiders. Ze stuurt me toch door naar de eerste hulp want ze vertrouwt het niks.
Aangekomen op de eerste hulp ben ik al snel aan de beurt. ‘Weet u zeker dat u zwanger bent’? wordt er steeds gevraagd. Ik krijg paracetamol maar dat helpt niks. De pijn is zo hevig ik kan niet meer liggen, zitten, staan, alles wat ik doe, niks geeft verlichting. De assistent-gynaecoloog komt nogmaals een inwendige echo maken. Wederom niks te zien, ook niks in de eileiders en geen bloed of vocht. Bloed word afgenomen om een blindedarmontsteking uit te sluiten aangezien de pijn het meeste aan die kant zit. Maar dat is het ook niet. Inmiddels krijgen we de opties uitgelegd. Drie opties zijn er nog over, en alle drie zijn ze niet fijn. We wachten nog verder af want alle uitslagen zijn nog niet binnen. Om 23.00 uur is de wisseling van dienst, de nieuwe verpleegkundige vindt dat ik sterkere pijnstilling moet krijgen. Inmiddels is de gynaecoloog ook geweest en zij spreekt haar zorgen uit over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mocht het zo zijn, dan word ik morgenvroeg direct geopereerd. Het eerste wat ik denk is: mijn bruiloft!
Een moment later krijg ik morfine via het infuus toegediend en gaat het helemaal mis. Het wordt zwart voor mijn ogen en mijn bloeddruk daalt gevaarlijk laag. Direct gaan alle toeters en bellen af en wordt besloten tot een operatie, ook al weten ze nog niet precies of het wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is, maar dit is de enige manier om erachter te komen.
’s Nachts word ik wakker op de uitslaapkamer. Er wordt van alles verteld, maar er komt niks binnen. Ik ben enorm misselijk (waarschijnlijk omdat ik nog niet helemaal nuchter was ten tijde van de operatie) en weet niks meer van de rest van de nacht. Mijn man kreeg een bed en mocht de hele nacht bij me blijven. De volgende ochtend komt de gynaecoloog langs en verteld dat het inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Waarschijnlijk is toevallig op hetzelfde moment dat ze de morfine hebben ingespoten mijn eileider geknapt en werd ik daarom niet goed. Ze hebben mijn linker eileider verwijderd en ik had 700ml bloed in mijn buikholte zitten. Ik krijg eten, mag douchen en als ik zelfstandig naar de toilet kan mag ik vroeg in de middag weer naar huis.
Na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap
De dagen en zelfs weken erna stort ik in. Hoe kan je dit ooit verwerken? Zo ben je gelukkig met je zwangerschap en zo zit je in de ellende. Ik was bont en blauw van de operatie. Het herstel heeft lang geduurd. Pas na 6 weken kon ik zeggen dat ik lichamelijk weer de oude was. Psychisch was het heel zwaar de eerste tijd, ik wist niet waar ik moest zoeken, en ik ken niemand die dit ook heeft gehad.
Op de nacontrole bleek dat er niks ernstigs was gevonden en dat het gewoon pech is geweest. We moesten een menstruatie overslaan en dan mochten we naar eigen gevoel weer proberen.
Dit ging allemaal erg snel. Na 1 menstruatie te hebben overgeslagen bleek ik wederom binnen een maand zwanger. De ervaring van de buitenbaarmoederlijke zwangerschap werd overschaduwt door vreugde. In het begin zag die zwangerschap er ook niet goed uit maar uiteindelijk is toch alles goed gegaan en mochten we een paar maanden later een gezonde dochter verwelkomen. Het is nu 2 jaar geleden maar nog steeds heb ik momenten die erg moeilijk zijn. Vergeten doen we het nooit, de pijn van de ervaring ebt langzaam weg, maar het blijft een deel van ons leven.