In juni 2015 gingen mijn man en ik op vakantie. In oktober 2014 had ik mijn spiraal laten verwijderen, in de hoop op een kindje. Net voor mijn vakantie was ik ongesteld geworden, dus ik was in de veronderstelling dat het die cyclus niet was gelukt om zwanger te worden. Aan het einde van de vakantie werd ik ineens erg ziek. Tijdens een bezoekje aan een Italiaans stadje kreeg ik ineens verschrikkelijke buikpijn, ik begon te zweten, werd duizelig en wist niet wat me overkwam. Het was zo’n akelig gevoel. Daarna trok het langzaam een beetje weg en zijn we naar ons appartementje gegaan. Die nacht was verschrikkelijk, ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik voelde dat er iets niet goed was. Met nog steeds veel buikpijn, zijn we de volgende ochtend naar een apotheek in de buurt gereden en heb ik een zwangerschapstest gehaald. Ik had namelijk al vier dagen achter elkaar een positieve ovulatietest. Ik bleek zwanger! Maar erg gerustgesteld was ik niet. Ondanks alle verhalen over buikpijn tijdens de zwangerschap, kon ik niet geloven dat je van zwanger zijn zo’n buikpijnen kreeg. Aan het einde van de middag, de dag voordat we zouden terugvliegen naar NL, zijn we naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan. Ik hoopte en dacht dat ik misschien een blaasontsteking had. Het was druk en ze spraken weinig Engels in Zuid Italië, dus het duurde even voordat we op de juiste plek terecht kwamen. Rond 20.00 werd ik onderzocht door een gynaecoloog, gelukkig sprak ze wel wat Engels. Ze zag op de echo geen zwangerschap. Ik begreep er niets van. Vanaf toen gebeurde er zoveel: collega’s werden er bij gehaald, er werden allerlei onderzoeken gedaan, ik werd ’s nachts nog door de CT scan gehaald en ik moest hoe dan ook in het ziekenhuis blijven. Ik begreep alle paniek niet. Pas laat op de avond begreep ik wat er aan de hand was: ik had misschien een ‘ectopic pregnancy’. Ik had nog nooit van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehoord, laat staan van de Engelse benaming hiervan.

BBZ in Italië

De volgende ochtend was het nog steeds niet duidelijk wat er ging gebeuren en of ik nu wel of niet een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. De gynaecologen zagen vocht in de buikholte op de echo, maar waren het er niet over eens of het bloed was. Begin van de middag werd duidelijk dat ze me in het streekziekenhuis wilde gaan opereren. Een ingewikkeld verhaal over de apparatuur die kapot was om de kijkoperatie te doen, dus werd er gesproken over een buikoperatie met bikinisnede. Dit wilde ik niet! Ik had absoluut geen vertrouwen in dit ziekenhuis, het was behoorlijk armoedig. Inmiddels had ik ook al zelf uitgezocht dat het erg ouderwets was dat ze geen kijkoperatie zouden doen. Toen ik aangaf naar een ander ziekenhuis te willen, werd er ineens met me onderhandeld. Ze konden wel iets regelen met een andere chirurg in het ziekenhuis, zodat ik toch een kijkoperatie kreeg. En vervolgens werd het voorstel dat ik naar een privé kliniek kon van een kennis van de gynaecoloog. Ik kon het niet geloven hoe het daar in zijn werk ging! Met heel veel moeite, verschillende telefoongesprekken met de verzekering en geruzie met het streekziekenhuis mocht mijn man mij – op eigen risico – naar het academisch ziekenhuis in Bari (45 autominuten rijden) brengen. Daar aangekomen werden we in een wachtkamer gezet, waar ik eerst weer 2 uur op een hard stoeltje heb moeten wachten. Ik werd weer door meerdere doktoren onderzocht en nog steeds was er onduidelijkheid over mijn situatie.

Nachtelijke operatie

Pas laat op de avond werd duidelijk dat ik die nacht geopereerd zou worden. Ik moest wachten op de operatie in een kamer met jammerende en kreunende vrouwen die op het punt stonden te bevallen. Dat was ontzettend naar. Rond 01:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht voor de operatie. Gelukkig heb in mijn man nog in de gang van het ziekenhuis even gezien. De volgende dag werd me pas duidelijk wat er was gebeurd. Ik had een bbz in de linkereileider, die was gescheurd waardoor er een flinke bloeding in de buikholte was ontstaan. De linkereileider moest verwijderd worden. Het herstellen viel niet mee in een ziekenhuis waar de verpleging geen engels spreekt en je man je maar op twee momenten op de dag kort mag bezoeken. Ik lag samen op een kamer met een vrouw en haar te vroeg geboren kindje dat dag en nacht door huilde. Ik had alleen maar vakantiespullen bij me en was natuurlijk helemaal niet voorbereid op een ziekenhuisopname. Ik had niet eens een pyjama of makkelijke kleding. Ik voelde me aan mijn lot overgelaten en heel alleen. Gelukkig zorgde mijn man goed voor me de moment dat hij me mocht bezoeken en na twee dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten. De dag erna zijn we naar NL gevlogen. Eindelijk thuis met mijn dierbaren in mijn buurt. Vrienden en familie kwamen op bezoek en waren super lief voor me. Dat heeft me goed gedaan.

Foute boel

Na terugkomst hoorden we van de gynaecoloog dat we het na de volgende menstruatie weer mochten proberen. Dat hebben we gedaan en begin december bleek ik weer zwanger. Ook nu had ik een menstruatie gehad, maar mijn intuïtie zei me dat ik toch zwanger was. Een test bewees dat. Vanaf het eerste moment dat ik wist dat ik zwanger was heb ik buikpijn gehad linksonder in mijn buik en doorstralend in mijn linker bovenbeen. Anderhalve week volgde in angst en onzekerheid, omdat niet duidelijk was of het wel of niet weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Wat ik niet begreep was dat de pijn aan de linkerkant zat en daar was mijn eileider verwijderd. Het kon dus niet in de eileider zitten. Ik bleef in onzekerheid totdat ik op een maandagavond na het werk ineens onwel werd en de pijn heel heftig werd. Ik herkende de pijn en we zijn meteen naar het ziekenhuis gegaan. Deze keer gelukkig in mijn eigen stad. Daar lag ik binnen twee uur weer op de operatietafel. Deze keer bleek ik een zeldzame buitenbaarmoederlijke zwangerschap te hebben: een cornuale zwangerschap in de linkerhoek van de baarmoeder (op de plek waar normaal gesproken de linkereileider zou overgaan in de baarmoeder). Het was te risicovol en i.v.m. kinderwens niet wenselijk om ‘de hoek van mijn baarmoeder’ te verwijderen, dus werd er maar een beetje zwangerschapsweefsel weggehaald, in de hoop dat mijn lichaam de zwangerschap dan zelf verder zou afbreken. Wekelijks moest ik bloed prikken om te kijken of het zwangerschapshormoon voldoende daalde. Dat leek in eerste instantie goed te gaan, het zwangerschapshormoon daalde elke week. Na 3 weken kreeg ik echter ernstige buikpijn en hevig bloedverlies. Het zwangerschapshormoon was weer aan het stijgen en het zwangerschapsweefsel bleek dus weer te groeien. Dit leidde opnieuw tot nieuwe inwendige bloedingen, omdat het weefsel als het ware de vele bloedvaten die in de hoek van je baarmoeder bij elkaar komen ingroeit. Ik moest helaas aan de methotrexaat (chemo) om het zwangerschapsweefsel af te breken. Ik kreeg vier keer om de dag een injectie. Al met al ben ik nog vrij lang ziek geweest en was het heftig dit een tweede keer mee te maken. Vanwege de chemo mocht ik een half jaar niet zwanger worden. Dat was op dat moment ook wel prima, want ik moest even rust nemen en een pas op de plaats maken na twee keer zo’n heftige gebeurtenis te hebben meegemaakt. Het half jaar is nu om. We mogen het weer proberen, maar ik vind het spannender dan ooit.

Hechte relatie

Afgelopen jaar was erg heftig, maar ik zie ook positieve kanten. Ik heb bijvoorbeeld geleerd wie er echt voor mij zijn, en helaas ook op wie ik minder kan bouwen. Ik besef ook hoe fijn en hecht mijn relatie met mijn man is en we zijn gelukkig hierdoor nog dichter bij elkaar gekomen. Ook heb ik geleerd hoe belangrijk gezondheid en liefde van familie en vrienden is, en ook hoe onbelangrijk sommige andere dingen in het leven zijn. Ik ben er sterker door geworden en kan nog beter relativeren. Ook heb ik geleerd om op mijn gevoel en intuïtie te vertrouwen en dat vond ik als rationeel persoon altijd heel moeilijk. Maar ondanks ook de positieve kanten aan mijn verhaal hoop ik natuurlijk dat drie keer scheepsrecht is en ik binnenkort gezond zwanger ben van ons kindje, dat zich op de juiste plek genesteld heeft.

 

*Dit zijn niet de echte namen. Om privacyredenen zijn deze gefingeerd.