Het is 2011. Mijn vriend en ik waren twee jaar samen en onze kinderwens was al wel eens ten sprake gekomen. Maar ik was op dat moment 19 en hij 22, dus we waren er toen nog niet echt mee bezig. Het was een redelijk hectische tijd. Ik was net van bijbaan gewisseld en was mijn studie gestart aan de pabo en diezelfde maand overleed de opa van mijn vriend.
Vrijdag 30 september stond opeens ons leven op zijn kop. Ik was al ruim twee weken overtijd en had er al met mijn moeder en vriend over gesproken. Wat als…
Die avond zijn mijn vriend en ik naar zijn slaapkamer gegaan. Hij wachtend op het bed, totdat ik terug zou komen met de zwangerschapstest. Positief… Ik wist niet zo goed of ik blij moest zijn of niet. Zijn eerste reactie: “Weghalen, hier ben ik nog niet aan toe”. Maar weghalen? Nee, dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Mijn moeder was het op dat punt met mij eens. Huilend hebben we het mijn schoonouders verteld. Ook zij zaten met wisselende gevoelens. Ze waren erg blij, maar we waren nog wel erg jong.
We spraken af het nog een dag te laten bezinken en het er op zondag nog eens over te hebben. Samen met mijn schoonouders zijn we om de tafel gaan zitten. Wat zijn nu onze mogelijkheden? Hij had al een diploma en een prima baan, ook ik had al een mbo-diploma en kon aan het werk, en als we zo snel geen huis zouden kunnen vinden mochten we zolang bij mijn schoonouders de zolder gebruiken. Op zoek naar werk en een huis dus. En ik moest het mijn vader en onze broers en zussen ook nog vertellen.
Diezelfde dag zijn we bij mijn vader langsgegaan. We hebben hem gevraagd even te gaan zitten. Hij keek ons wat geschrokken aan, maar toen het hoge woord eruit was slaakte hij een zucht. “Gelukkig, ik dacht even dat jullie uit elkaar zouden gaan”. Dat was een antwoord dat we absoluut niet hadden verwacht, hij was ontzettend blij voor ons. We zouden er wel uit komen, hoe dan ook.
Mede door de reacties van onze ouders hebben we ons er doorheen kunnen slaan. Maar onze relatie was niet meer zo stabiel. Hij wist niet zeker of hij bij me wilde blijven als ik het kind zou houden. Hij wist überhaupt even niet meer wat hij wilde.
We besloten naar het FIOM te gaan, een organisatie waar je terecht kan als je onbedoeld of ongewenst zwanger bent geworden. Hier zijn wij in met een derde in gesprek gegaan en hebben we alle mogelijkheden bekeken. Uiteindelijk is mijn vriend overstag gegaan en zijn we samen voor dit kind gegaan. Ik stopte met mijn opleiding en ging werken in de kinderopvang. Samen zijn we gaan kijken naar een huis. We vonden uiteindelijk een 50+ appartement waar wij, op de voorwaarde dat we binnen een jaar iets anders hadden, terecht konden.
De kleine deed het gelukkig goed en alles liep op rolletjes. Met de 20 weken echo bleek dat de baby het erg krap had en ik moest op medische indicatie bevallen in het ziekenhuis. Nog voor we de rondleiding op de afdeling hadden gehad, ben ik in mei 2012 met 38 weken bevallen van onze zoon Gijs Cobus*, vernoemd naar de opa van mijn vriend. Na de bevalling besloot ik mijn studie weer op te pakken en koos ik voor de deeltijdstudie van de pabo.
Gezin boven alles
Drie jaar later, in april 2015, zat ik inmiddels in het derde jaar. Na in het tweede jaar een inzinking te hebben gehad, heb ik mijn studie moeten staken. Burn-out klachten en dat op mijn tweeëntwintigste. Mijn mentor was geschokt dat ik mijn studie voor mijn gezinsgeluk zette. “Een studie is leuk, maar je gezin is het belangrijkste van alles”, ik hoor het haar nog zeggen. Waar ben ik mee bezig, dacht ik bij mezelf. Ik besloot eerst thuis rust te nemen en weer tot mezelf te komen. Niet lang daarna besloten mijn vriend en ik voor een tweede kindje te gaan en het was direct raak. Dolgelukkig waren we. We hebben het met acht weken aan mijn ouders verteld, gezien we twee weken met mijn schoonouders op vakantie zouden gaan. En als bierliefhebber is een zwangerschap moeilijk te verbergen tijdens een vakantie. Ook zij konden hun geluk niet op en iedereen verheugde zich op de eerste echo die bij terugkomst van de vakantie stond gepland.
Op 24 augustus was het zover, de eerste echo. Mijn vriend moest werken en mijn zoontje, mijn moeder en haar vriend gingen mee. De verloskundige zag direct dat er iets niet goed was. De vrucht bewoog niet en ook had het niet de grootte van een foetus van elf weken. Op zoek naar het hartje was er niets te vinden. Het had geen hartje ontwikkeld en was na acht weken gestopt met groeien. Ik liep al drie weken met een dood vruchtje rond. Nuchter als ik ben wilde ik direct weten wat er verder ging gebeuren. Moet er medicatie aan te pas komen of regelt het zichzelf? Ik besloot de natuur zijn werk te laten doen en na de uitleg van de verloskundige gooi ik er nog een lompe opmerking uit: “Nou, dan mogen we binnenkort weer aan de bak, tot over een paar maanden.”
Eenmaal buiten de spreekkamer kwamen de tranen, maar dat duurde niet lang. We gingen naar mijn moeders huis waar ik mijn vriend, vader en schoonouders op de hoogte bracht. Mijn vriend reageerde net als ik: “Dan mogen we weer, schat”. Het leek net alsof onze ouders er veel meer moeite mee hadden dan wij.
Ik heb de echofoto bewaard en die week nog enkele huilmomenten gehad, maar ik kon er zonder enige traan te laten met anderen over praten. Voor mij was het niks, een vruchtje zonder kans op leven, dus het deed me in dat opzicht niet zoveel. De fysieke pijn van de miskraam was wel verschrikkelijk. Laat mij maar liever bevallen! Dat duurde niet zo lang en deed minder pijn, tenminste zoals ik het me herinner. Zo eigenwijs als ik was weigerde ik pijnstillers te slikken, het hoort nou eenmaal bij het proces, vond ik. Na drie weken was alles voorbij en konden we weer verder. Ik was weer aan het werk en we waren weer vol goede moed voor een tweede kindje aan het gaan.
Weer zwanger
Na twee menstruaties kreeg ik begin november, twee weken na mijn laatste menstruatie een bloeding van enkele dagen. En sinds enkele dagen daarvoor had ik ook buikpijn. De pijn ging niet weg en ik besloot naar de huisarts te gaan. Zij dacht aan obstipatie of een cyste. Ik kreeg zakjes poeder mee om de stoelgang op gang te helpen. De pijn bleef en werd langzaam erger. Maar omdat het altijd aan het einde van de dag kwam, dacht ik zelf ook aan obstipatie.
Op 22 november had ik een positieve zwangerschapstest en nam ik contact op met de verloskundige. Op basis van mijn verhaal dacht zij aan een innestelingsbloeding. Ik moest dus ongeveer vijf weken zwanger zijn. In verband met de miskraam werd er 9 december een vroege echo gepland. De pijn bleef, het voelde alsof ik naar de wc moest, maar het lukte steeds niet. Ik bleef denken aan obstipatie, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kwam nog niet in mijn woordenboek voor. Achteraf was dit een symptoom: loze aandrang.
Op 27 november was de pijn zo erg dat ik in de armen van mijn vriend onwel werd. Hij heeft me in bed gelegd, nog een poederzakje van de dokter gegeven en een warme kruik bij me neergelegd. Zaterdag 28 november voelde ik me weer prima, alsof er niets was gebeurd. Ik ging dan ook net als iedere zaterdag gewoon naar de scouting. Zoals bijna alle andere dagen kwam de pijn weer rond een uur of vier. Maar nu was het weer net zo erg als de avond ervoor. Ik werd licht in mijn hoofd en ben op een bank gaan liggen. De pijn werd heviger en heviger, ik hield het niet meer en belde de huisartsenpost. Als zijnotitie melde ik dat ik vijf weken zwanger was. Of ik binnen een uur daar kon zijn. “Waarom zo’n haast bij obstipatie?” dacht ik nog. Mijn vriend en een vriendin gingen met me mee. De wachtkamer zat vol, maar ik werd direct geholpen. Ik snapte er niet veel van. De arts zelf vertrouwde het niet en riep de gynaecoloog erbij. Zou het dan toch een cyste zijn? Maar ik ben zwanger!
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Met de inwendige echo was er geen vrucht te zien. Ze lieten direct bloed bij me prikken. Ik was nu helemaal in de war. Wat was er aan de hand? Was ik schijnzwanger? Anderhalf uur na het bloedprikken kwam de uitslag, een enorm hoge hCG waarde. Ik was dus al verder dan die vijf weken en de conclusie was: buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik kreeg direct een infuus en werd naar de moeder-kind afdeling gebracht. Mijn vriend was druk met familie bellen. Ik maakte me ondertussen alleen maar druk over het feit dat het al acht uur ’s avonds was en ik sinds twaalf uur ’s middags niets meer had gegeten. Mijn moeder kwam langs, zij had die nacht toevallig bereikbaarheidsdienst vanuit de apotheek in het ziekenhuis en bleef die nacht op het werk slapen om in de buurt te zijn. Mijn vriend bracht onze vriendin naar huis en ging naar ons zoontje toe. Die avond werd ik om half twaalf naar de OK gebracht. Ik was één van de weinigen die lachend de OK binnenkwam.
Om één uur ’s nachts kwam ik weer bij en mijn moeder was inmiddels bij me. Tot half acht de volgende morgen heb ik geslapen. Mijn moeder zat weer naast me en ik had de uitleg van wat ze hadden gedaan nog steeds naast me liggen. Ik wilde die avond ervoor niet weten wat ze gingen doen, daar zou ik alleen maar zenuwachtig van worden.
Alles ging goed, ik had weinig pijn en mocht diezelfde middag weer naar huis. Ik kreeg voor mijn ontslag nog een bezoekje van de gynaecoloog, hij vertelde nog een keer wat er was gebeurd en gedaan. De vrucht was verwijderd en ze hebben een deel van mijn eileider moeten verwijderen. Hij sloot af met de woorden: “De kans op een volgende zwangerschap is niet minder geworden”. Ik dacht direct: “Oh, dan is er dus niets aan de hand.”
Na enkele dagen thuis op de bank kwam het uiteindelijke besef. Ik begon enorm te huilen en had opeens heel veel moeite met het feit dat ik twee zwangere vriendinnen heb. Ook werd ik heel erg kwaad om het feit dat er niet door mijn omgeving werd gevraagd hoe het met me ging. Ik schrok van mezelf. Wat is er gebeurd met die nuchtere Anne*?
Een week later maakte het verdriet vooral plaats voor angst. Wat als het nog eens misgaat? Wat als ze dan ook de andere eileider moeten verwijderen? Dan is mijn wens voor een tweede kindje kapot. Meteen toen ik het dacht voelde ik me heel egoïstisch. Ik heb tenslotte al een prachtig mannetje rondlopen, ik heb geluk dat ik al een kind heb.
Nu anderhalve week later ga ik door een achtbaan van verdriet, angst, boosheid. Dan is steun van je partner het fijnste en belangrijkste dat er is. Onze band is de laatste maanden in ieder geval heel sterk geworden. Zo sterk zelfs, dat mijn vriend me ten huwelijk heeft gevraagd, want “wat er ook komen gaat, wij kunnen alles samen aan”.
Anne, 23 jaar.
*Dit zijn niet de echte namen. Om privacyredenen zijn deze gefingeerd.