Het is november 2007 en ik ben inmiddels niet meer zo overtuigd van de diagnose ‘v.ginisme’*. Want we zijn anderhalf jaar verder en de pijn is eigenlijk niet afgenomen met de tijd en het ‘oefenen’ 😉 Ik heb een vriend die me accepteert zoals ik ben, dus daar kan het naar mijn idee niet aan liggen. Dus ik stuur maar eens een mail naar iemand die zich bezig schijnt te houden met s.ksuologie*. In deze regio moeilijk te vinden.
Ze stuurt een vriendelijke mail terug, maar ze is geen s.ksuoloog. Ze wil wel kijken of ze me kan helpen, dus ik doe per mail mijn verhaal. Dat ik op mijn dertiende bijna flauwviel bij het indoen van een tampon en dat ik me kan herinneren dat er op mijn zesde of achtste (?) een keer wat slijm is afgenomen met een wattenstaafje waarvan ik me de pijn nog herinner.
Ik geef aan dat ik daarom het gevoel heb dat er een lichamelijke oorzaak achter mijn probleem zit en dat het niet (alleen) tussen mijn oren zit. Ze vraagt me nog wat en stelt voor kennis te maken met mevrouw S., s.ksuologe, bij een organisatie voor geestelijke gezondheidszorg. Daarbij kent ze een goede vrouwelijke huisarts in de regio die zeer zorgvuldig onderzoek doet bij dit soort problemen. Ze wil me in ieder geval heel graag helpen. En dat kan ik alleen maar waarderen. Ze overlegt met de s.ksuologe mevrouw S. en ik mag daar een keer langskomen. Ook mag ik naar die vrouwelijke huisarts voor lichamelijk onderzoek. Deze aanpak valt goed bij mij. Ik voel me serieus genomen. En ik krijg weer een goed gevoel, omdat ik er weer mee aan de slag ga… Motivatie en vertrouwen is weer een beetje terug! Hopen dat er wat positiefs uitkomt… 🙂
Aan de s.ksuologe heb ik niet zoveel. Dat blijkt al na één gesprek. Maar aan de huisarts des te meer! Wat een fijn mens. Ze neemt de tijd, stelt me op m’n gemak, maakt grapjes – ik houd van zelfspot en zwartgallige humor om met een een situatie als deze om te gaan, dus dat valt goed – kortom: ze is de reis waard! Ze noemt al snel een lichamelijke oorzaak: focale v.lvitis. Klinkt echt vreselijk, maar deze diagnose bevalt me wel. Ik herken mezelf wel in het ‘ziektebeeld’. Ik krijg een zalfje om de zere plek te masseren en een lijst van do’s & don’ts (bijv. katoenen ondergoed dragen, niet met zeep wassen, etc.). Ook geeft ze me een verdovingscrème mee, want ze vindt dat ik gewoon pijnloos s.ks moet kunnen hebben als jonge meid. Met de kanttekening: als je het er te kort van tevoren opsmeert, is er een kans dat je je vriend verdooft! *grijns*
Kortom: ik mag weer aan de slag! En het mooie is… Op een zekere middag, we hadden net m’n slaapkamermuur geschilderd, heb ik de eerste pijnloze (zonder verdoving! ;)) ervaring gehad! Zou het door haar komen?
* De reden dat ik bepaalde woorden zo schrijf, is omdat er vanuit verschillende ‘vreemde’ websites wordt door gelinkt. Google stelt dit niet op prijs en rankt deze website lager. Terwijl het over heel wat anders gaat! Vandaar…!