Om kinderen te krijgen, moet je s.ks* hebben. Als je nu denkt ‘no shit, Sherlock’, dan geef ik je gelijk, want ja.. Dat is algemene kennis 😉 Dat s.ks niet altijd zo vanzelfsprekend is, hoor je helaas minder vaak. Maar voor mij werd dat al snel pijnlijk – in mijn geval letterlijk 😉 – duidelijk…
Het was een doodgewone avond. Waarschijnlijk op een vrijdag of zaterdag, want dan was mijn toenmalige vriendje vaak bij mij. Daar lag ik, met mijn grote liefde in een kleine studentenbedje. We hadden al wel eens wat uitgespookt, maar die avond wilden we iets meer. Superspannend natuurlijk! Ik was het type meisje dat zeker wilde weten dat ‘het goed zat’ voordat ik het bed met iemand deelde, maar met hem voelde het vertrouwd. Ik kende hem vanaf mijn veertiende. Jarenlang mijn beste vriend. Niemand wist zoveel van mij als hij. Al mijn eerste keren had hij – op afstand – meegekregen. Dus deze eerste keer met hem delen was  bijna een vanzelfsprekendheid. Maar niets bleek minder waar. Wat voor iedereen ‘normaal’ lijkt, bleek dat voor ons (lees: mij) niet en zo viel er niet alleen een avond in het water, ook mijn toekomstbeeld kwam even op losse schroeven te staan…
*) De reden dat ik dit zo typ, is omdat er vanaf verschillende p..nosites wordt doorgelinkt naar deze website. Google vindt dit niet leuk, waardoor ik ook weer lager in de ranking kom te staan.