Elk pijntje, steekje of krampje voel ik. Vandaag steken links… Ik kan er niks aan doen, maar toch denk ik meteen: zou ik dan toch zwanger zijn? Is het weer mis? Hoe overduidelijk ongesteld ik ook ben geweest deze maand, ik vertrouw het voor geen meter. Ergens zegt een stemmetje: doe dan toch maar weer een zwangerschapstest. Terwijl ik met mezelf had afgesproken dat ik het niet meer zou doen als ik gewoon een duidelijke onmiskenbare menstruatie heb gehad.
Argh, die verrekte hoop ook… Of is het eigenlijk angst voor herhaling?
Vandaag denk ik aan de mensen die na de BBZ zeiden: “Je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden.” Ik vond die opmerking toen al twijfelachtig, want zo zeker was ik daar zelf niet van, maar wetende dat het goed bedoeld was, vond ik het niet zo erg. Maar nu we bijna 3 seizoenen verder zijn en ik nog steeds niet zwanger ben en elke maand weer in spanning zit, denk ik er aan terug en bedenk ik me dat het echt totáál geen handige opmerking was. Meer van die opmerkingen die je liever niet hoort vind je in een deze post.
Pap, mam, zusje en F. halen me over om toch een zwangerschapstest te doen. Want, zo zeggen ze: “Wat maakt dat nou uit joh, als jij daar nou rustiger van wordt? Lekker doen!” Als ik zeg: “Ja, maar die dingen kosten toch ook veel en ik weet toch wel dat het negatief is…” vissen ze bankbiljetten uit hun broekzak die ze me toesteken: “Hier! Doe het nou maar gewoon!” is de boodschap.
Dus de volgende ochtend toch maar een test. Maar helaas geen bijzonder verjaardagscadeautje voor F. en zeker ook geen verrassing voor mij: sneeuwwit…