Tja… En dan ben je ineens weer zwanger. Totaal niet verwacht. Of supersnel weer na je buitenbaarmoederlijke zwangerschap of na een lange tijd proberen. Blijdschap: het is gelukt! Maar ook schrik voor wat er komen gaat. Zit het wel goed? Ai, ik voel een steekje, het zou toch niet weer zo zijn… Beetje bloedverlies. Been there done that! Ook ik vond het reuzespannend weer zwanger te zijn. Maar ik had ook een gek en diep vertrouwen dat het dit keer goed zat. Pas toen ik in de auto zat naar de eerste echo – iets meer dan vier jaar geleden, maar als de dag van gisteren – begon ik te flippen… Wat als ik mezelf totaal voor de gek heb zitten houden? Wedden dat het weer verkeerd zit? Kortom: ik was mezelf aan het indekken, zodat de eventuele teleurstelling niet zo groot zou zijn. Herkenbaar he?

Al die dagen ervoor kon ik mezelf prima afleiden. En kon ik varen op dat vertrouwen. Tot in de auto. Gelukkig was de autorit niet lang. En toen zaten we daar, in een kamertje met een voor ons onbekende gynaecoloog. Inwendige echo natuurlijk, want nog maar 5,5 week zwanger. En toen zagen we twee stipjes op het beeld. Is dat wat we denken dat het is? Maar die gyn was alleen bezig met het zoeken naar hartactie. Niet goed ingelezen in onze ‘case’? Het enige dat wij interessant vonden is: zit het op de GOEDE plek? En die andere ook? Had nl. al verhalen meegekregen via de Facebookgroep dat het ook wel eens voorkwam dat er één kindje wel goed zit en één kindje niet. Wat dan?! We hebben het drie keer moeten vragen: zit het in de baarmoeder? Allebei?

Met zeven weken mochten we terugkomen. Hartjes zoeken. Weer een andere gynaecoloog. Hoppa, één hartje. Kijk hier eens… Wauw. Maar… Die andere dan? Is die er ook nog? Komt namelijk veel voor dat in zo’n vroege zwangerschap één van de vruchtjes nog verdwijnt op natuurlijke wijze (vanishing twin, noemen ze dat), maar normaal weet je dat niet omdat je niet zo’n vroege echo hebt. Maar gelukkig, daar was ons andere prutsje ook nog. Echt zwanger van een tweeling. Bizar!

En toen kon het genieten beginnen. Ik had volle vertrouwen, want waarom zou ik mijn lijf nog wantrouwen? Het ging tenslotte om die innesteling! Dus volle bak vertrouwen en genieten maar. En dubbel en dwars natuurlijk!*

Vanaf wanneer kon jij vertrouwen in je lijf? Duurde dat even of was het moment dat het in de baarmoeder bleek te zitten jouw moment? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

*) Klinkt natuurlijk makkelijker dan het was natuurlijk, ook wij hebben wel eens zorgen gehad, maar bovenal wilden we bewust genieten zolang alles goed ging en dat was gelukkig een voldragen zwangerschap met twee mooie kindjes als resultaat!

P.S. Ik heb een aantal tips voor boeken voor een ontspannen zwangerschap en fijne bevalling én hilarische boeken voor je partner bij een gezocht. Check het op de pagina Boekentips – Zwanger!