Na drie dagen een beetje sukkelen, zet het vandaag dan toch door. Niet zwanger. Maar stiekem vertrouw ik ook dat niet meer, tot ik in week 5 een negatieve test in m’n handen heb. Standaard procedure sinds juni 2014. Dus de komende dagen zijn minder, maar toch nog steeds een beetje spannend.
We laten toch een traantje allebei. Want deze maand was zo perfect: zonder potjes en spuitjes, gewoon omdat we het fijn hadden samen en het kon. Perfecte timing. En zelfs dan lukt het nog niet… We bespreken het samen en zijn het met elkaar eens dat een bezoek aan de gynaecoloog voor mij en een bezoek aan de huisarts voor F. een goed idee is. We zijn in dubio. Aan de ene kant geen zin in ‘het gedoe’ en we hoeven echt niet meteen de medische molen in. Aan de andere kant willen we ook graag weten waar we aan toe zijn (en ik wil ook graag weten of we niet voor niks bezig zijn). Ik bel naar het ziekenhuis om een afspraak te maken. “Heeft u een verwijzing van de huisarts?”, vraagt de dame aan de telefoon. Argh… En vervolgens blijkt dat mijn gynaecoloog met de noorderzon vertrokken is. Maar erg rouwig ben ik er niet om, want het was niet bepaald de meest warme en begripvolle gynaecoloog die je je kunt voorstellen *grijns* Ik hang een beetje pissig op, want ik vind het superirritant dat ik weer eerst langs de huisarts moet. Gelukkig heeft F. al een afspraak staan, dus vrijdag ga ik ook maar mee.