Op naar de wonderosteopaat dus! Vol goede moed gingen we er samen heen. Want het was wel fijn als manlief het verhaal ook kon aanhoren.
Begon lekker. Er stond een mega vrachtwagen midden in de woonwijk waar onmogelijk omheen gereden kon worden. Ik besloot maar uit te stappen en alvast te lopen, dan was ik tenminste op tijd.
Witte jas
We mochten direct naar binnen. De wonderosteo had een witte lange jas aan. Had ik nog niet eerder gezien bij de osteopaten waar ik was geweest, maar het zag er best profi uit hoor 😉 Denk dat dat de look was waar hij voor ging. Haha!
Ik mocht m’n jas en schoenen uitdoen, maar verder alles aanhouden. Ook nieuw. Maar had ik al gehoofd van m’n yogi, dus ik was niet verbaasd. Ik mocht op m’n rug op de behandeltafel gaan liggen en hij voelde met vlakke hand over m’n buik. Lichte druk, niks bijzonders.
De ‘diagnose’
Eigenlijk vrijwel meteen zei hij: ja, ik voel het al. Linkernier zit vast. Géén verrassing… Dat verhaal van m’n yogi vond ik al zo ‘herkenbaar’ op de één of andere manier.
Hij ging achter z’n computer zitten, draaide het scherm en begon op een plaatje van het menselijk lichaam te tekenen en uit te leggen. Over die linkernier dus, die niet goed meebeweegt naar boven en het compenseren van de baarmoeder. Mogelijke oorzaken?
- Te weinig drinken
hmm, denk ’t niet, maar zou kunnen - Te veel van jezelf vragen/de lat te hoog leggen
heel herkenbaar - Heftige emoties die zich daar hebben ‘vastgezet’
kan - ‘Plasproblemen’ als kind
nope.. kunnen we afstrepen
De behandeling
Ik mocht weer op de bank gaan liggen en hij zou die nier weer ‘losmaken’. Ik voelde er niks van… Hij gaf nauwelijks druk. Iets wat ik niet gewend ben van een bezoek aan een osteopaat. Maar goed, het zal wel 😉 Loslaten en vertrouwen, dan maar! 😀
Ik moest gaan staan en even rondlopen in de behandelruimte (2 stappen naar voren, omdraaien en terug) voor een ’testje’. Toen ik weer mocht liggen zei hij: “ja, hij zit los! Mooi zo!”
De osteopaat merkte ook nog op: “Ik denk dat je dit al had voor je buitenbaarmoederlijke zwangerschap”. In gedachten antwoordde ik: “dat denk ik ook!” Eindelijk een oorzaak. I knew it! 😉
Fijn leven!
Ik mocht m’n jas aan doen en het was alweer voorbij. Hij zei vastberaden en overtuigd: “Tot nooit meer ziens, heb een leuk leven!” Met andere woorden: je bent binnenkort zwanger, dus ik hoef je niet terug te zien. Of wilde ik dat horen? 😉
Hij zei nog wel: “Het kan dat het langzaam teruggaat in ‘oude stand’ of dat je toch niet zwanger raakt, dan zie ik je over een half jaar weer, maar daar ga ik niet van uit!”
Poeh.. Ik ben echt RAZEND benieuwd. Zou het bij ons ook in één keer raak zijn? Can’t wait!
Ook zo benieuwd? I’ll keep you posted!
Liefs ♥