De afgelopen weken voelden we al dat er spanning zat. Spanning in onszelf, in ons allebei, maar ook spanning tussen ons. Daar zijn een heleboel rationele redenen voor: we hebben nog een huis te koop staan, waar de huurders in december uit gaan, waardoor we mogelijk met dubbele lasten komen te zitten. Met die spanning zat ik, want het is mijn huis. En F. heeft per 1 januari 2016 geen vaste inkomsten meer en moet heel hard aan z’n eigen bedrijf gaan trekken om daar een goed basisinkomen mee te verdienen. Dat is spannend. Voor ons spannend omdat onze financiële situatie volledig omgeslagen kan zijn per 1 januari. Daarom was ik ook zo gefrustreerd over het eigen risico verhaal. Die kosten had ik ook niet aan zien komen, terwijl ik het wel zo fanatiek in de gaten had gehouden. Kortom: spanning en frustratie. En ook al willen we dat niet, toch reageren we dat ook deels op elkaar af. Want we zijn beiden moe en prikkelbaar.
Ons
Op en duur merkte ik dat ik voelde dat ik ‘ons’ niet meer zo leuk vond. Ik vond alles wat we deden wel prima/leuk/goed, maar ‘ons’ vond ik niet meer zo gezellig. Ik vond het leuk om met vrienden iets samen te doen als ‘ons’, met z’n vieren of met meer, en dan vond ik F. ook hartstikke leuk. Maar met z’n tweeën ‘ons’ vond ik even niet zo fijn. We hebben toch niet meer zoveel te bespreken, want het gaat toch steeds over dezelfde (onzekere) onderwerpen: werk, huis/verkoop, kinderwens. En de laatste tijd voeding. Ook geen vakantie in zicht om naar uit te kijken of het daarover te hebben, de feestdagen zijn momenteel alleen maar confronterend en vanaf 1 januari is het gewoon een grote onzekere chaos. Komt vast wel goed, maar het maakt het er allemaal niet relaxter op! 😉 En zo kregen we ruzies over de domste dingen zoals een gebruikt metafoor in een gesprek. Of dat wel of niet klopte. Tja.. Dan gaat het de verkeerde kant op 😉 Dan is er meer aan de hand!
Het gesprek
Dus ben ik toch maar het gesprek aangegaan. Dat begon niet zo leuk en gezellig. En het was ook wel emotioneel. Maar diezelfde dag merkten we dat het heel erg op had gelucht. We merkten dat we allebei eigenlijk even helemaal geen zin meer hadden in kinderen. Of althans, in het bezig zijn met onze kinderwens. In de verplichte vrijpartijen. In het bijhouden van m’n cyclus. In de onzekerheid in de laatste paar dagen voor m’n verwachte menstruatie (het is allang niet meer 2 weken spannend gelukkig – maar vaak genoeg toch die laatste dagen alsnog). In het – onnodig? – slikken van (vitamine)supplementen en het bezoeken van alternatief therapeuten (zoals osteopaat, acupuncturist, etc.). In het uitsluiten van nog meer voedingscategorieen terwijl we al vrijwel helemaal “goed” eten (lees: “goed” zoals Rika Lukac beschrijft in InNESTeling). In het gekissebis heen en weer omdat we niet lekker in ons vel zitten…
De conclusie
Uiteindelijk kwamen we toch tot de conclusie dat we misschien een tijdje moeten stoppen met zwanger worden. Weer lol krijgen in intimiteit zonder dat daar meteen consequenties aan moeten hangen. Het verbaasde me dat F. er eigenlijk zelf ook mee kwam om even te stoppen. Hij gaf aan: als er dit jaar geen kindje komt, dan vind ik dat eigenlijk helemaal niet zo erg. Enerzijds schrok ik daarvan, want uhh.. waar zijn we dan mee bezig? Anderzijds luchtte het me ook op, want ik voel me toch ook wel verantwoordelijk voor onze kinderloosheid en het feit dat hij het nu even niet zo erg vind, haalt voor mij de druk er ook af. Hij is het ook beu en wil zich ook gewoon weer focussen op het opstarten van zijn eigen bedrijf, op ons, op alle leuke dingen in het leven. Het brengt ongemerkt toch veel spanning met zich mee maandelijks… Ook bij hem, ondanks dat het niet zijn lijf is. Kortom: we kiezen nu even voor ‘ons’..
Naast dit alles zijn er wat andere dingen op ons pad gekomen – waarover later meer in een andere post 😉 – en gaan we daar nu onze aandacht op richten.
We hebben de second opinion in Voorburg afgezegd en verschoven naar 2016. Niet alleen voor de kosten, maar ook voor onszelf. Nu even niet.
Dus we stoppen… Voorlopig. En dat lucht op.