Wat je niet wilt horen na je bbz
Net voor de echo hebben wij al aan een paar mensen verteld dat ik zwanger was. Heel vervelend als je dan twee dagen later moet vertellen dat je geopereerd bent en het kindje is weggehaald. Ook op m’n werk moest ik wel vertellen dat ik zwanger was, want ik kan ook moeilijk zeggen dat ik een blindedarmoperatie hebt gehad… Vond ik. We zijn er naar iedereen heel open over geweest. Hier hebben we geen seconde spijt van gehad. We hebben heel veel steun gehad aan vrienden, familie én collega’s en zijn er toen ook achter gekomen dat we niet de enige zijn die een verhaal hebben… Naast alle steun en schouders zijn er helaas ook van die goedbedoelde opmerkingen die je na zo’n heftige ervaring even niet wilt horen.
Onze top 6 van opmerkingen die je niet wilt horen na je bbz
“Je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden.”
Ja. Kón. Vóórdat ze in m’n buik gingen rommelen en er schade m’n eileider is ontstaan…
“Tja… Miskramen komen vaak voor…”
Ja, miskramen komen vaak voor, 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam. Maar 1. een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is geen miskraam, en 2. hoeveel mensen ken je die een bbz hebben ervaren? Die kans is maar 1 op 100. Aan een miskraam overlijden vrouwen niet zomaar, aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nog steeds wel (gelukkig niet vaak, maar het blijft levensbedreigend).
“Jullie tijd komt nog wel.”
Of niet.. De kans dat dit nog een keer gebeurd is nu 1 op 10…
“Er was vast iets mis met het vruchtje/kindje.”
Oh, is dat zo? Misschien wel niet en zat het gewoon op de verkeerde plek… We zullen het nooit weten…
“Jullie zijn nog jong.”
Oh? Maar misschien vinden wij onszelf al oud (bij mij op mijn vrouwenlijn zit vroege overgang van moeder op dochter)… En we worden er in ieder geval niet jonger op…
“Gelukkig was je nog niet zo ver.”
Zwanger is zwanger. Dit was ons kindje, ook al was het nog maar zo pril en klein. Een hartje zien kloppen doet iets met iedereen…
Goedbedoeld, maar toch pijnlijk
Het is moeilijk en natuurlijk snappen we dat niet iedereen goed weet wat je moet zeggen als iemand je zo’n verhaal verteld. Wat ons erg heeft geholpen is een luisterend oor en een schouder. Ook nu het zwanger worden niet zo makkelijk gaat en we elke maand toch weer in angst zitten… Ernaar vragen mag best, graag zelfs. Erover zwijgen en ‘het goede nieuws’ afwachten, doet meer pijn…
Die 1ste 2, zo herkenbaar! Mensen die het niet kennen lijken te denken dat het een miskraam is… heel vervelend. Ik was toen verkeerd zwanger van een date. Bewust voor gekozen, ik zou hoofdopvoeder worden en hij betrokken in het leven van het kindje. Ook een aantal keren gehoord: misschien maar beter zo…. alsof je niet zo erg verdrietig mag zijn omdat ik niet in een standaard situatie zat.
Ja he! En zo verdrietig dat mensen die aanname gewoon doen, zonder het verhaal of jouw gevoel te kennen… Tuurlijk mag jouw verdriet er ook zijn!
Ik heb t dinsdag zelf ervaren. De zwangerschap ging goed, geen. Klachten geen pijn… Altijd bang voor eventuele complicaties en dus de zwangerschap en bevalling zelf maar ja t hoort erbij en zoveel vrouwen doen t.
Maandag eindelijk de intake bij de verloskundige, de dag was goed, morgen was ik 8 weken zwanger. Mn dagen stonden totaal in t teken van t leven in mn buim. Maar ik bleef nuchter, eerst eens zien of t echt gelukt is. Maar ik wilde Mijzelf niet te gek maken en vertelde dat t wel goed was. Erna nog gezellig koffie gedaan met mn mama, t gehad over de baby en t leven was goed en mooi..
Toen ik eenmaal thuis was belde ik mn vriend om alles te vertellen na zn werk. opeens werd t mij onder t bellen super slecht hevige krampen, diaree, zweet en ril aanvallen, boeren en als ik wilde opstaan had ik de neiging tot flauwvallen. Ik belde mn moeder, bang dat ik buite Westen zou raken. Na een aantal uur ging t beter. Ik sliep een uur en belde erna toch de verloskundigen (maar ik dacht dat er gewoon iets niet goed in mn darmen zat ondanks dat ik nooit zo’n pijn had ervaren)
Ze stelde mij gerust, morgen was de echo, dan keken we even..
Daar was het niet goed, miskraan of buitenbaarmoederlijke zwangerschap..meteen naar t ziekenhuis, bloed in mn buik, en t was allemaal niet goed. T werd een Spoedoperatie want het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en die Moest weg.
Nu lig ik hier met veel pijn, kan ongeloof en verdriet. Onzekerheid en alles. Bij mij is ook nog endometriose vastgesteld en ik ben 37… Wat als de volgende ook fout gaat? Dan ben ik onvruchtbaar… Kan t überhaupt op de natuurlijke weg etc… In dec krijg ik iig zeker niet mn kindje en dat doet heel veel pijn… Heb jij uiteindelijk nu wel je droom of zijn jullie nog syeeds bezig
Wat een verhaal Alexandra, heel veel liefs en kracht om hier mee te dealen. En kan me de onzekerheid over de toekomst helemaal voorstellen. Ik had het geluk dat ik na 2 jaar proberen en zoeken naar de ‘sleutel’ voor mijn lijf, zwanger werd van een spontane tweeling. Die is inmiddels alweer 8 jaar! Veel liefs!