Veel lieve meelevende mensen in mijn omgeving vragen toch wel regelmatig: wanneer mag je weer naar de gynaecoloog? En ook de dames in de Facebookgroepen verbazen zich steeds over ons aantal natuurlijke pogingen en het feit dat de gynaecoloog nog steeds ‘niks doet’. Of ik nog niet in aanmerking kom voor IVF… Of voor hormoonbehandelingen… Of voor IUI… Met andere woorden: de medische molen… Ze vinden het gek dat we nog steeds maar moeten proberen spontaan zwanger te raken.
Maar voor al die bovengenoemde ‘oplossingen’, heb ik geen indicatie, want:
- Alle onderzoeken bij zowel mij als manlief tonen geen enkel probleem aan
- Ik ben nog jong (28 jaar momenteel)
- Ik ben al eens zwanger geweest; met andere woorden: we hebben al eenes bewezen dat een zaadcel van hem en eicel van mij succesvol samen kunnen komen
- Ik heb beide eileiders nog; ook al is de conditie niet bekend, toch wordt dit als positief gezien tot het tegendeel is bewezen
Ook al is het uiteraard zeer frustrerend niet (natuurlijk) zwanger te worden en constant heen en weer geslingerd te worden in je emoties en gedachten, maand in maand uit… Toch snap ik mijn gynaecoloog.
In hun (medische) ogen is mijn lichaam gewoon gezond. Waarom kunstgrepen gaan toepassen op een ogenschijnlijk gezond lichaam? Want, zo leggen ze ook uit, de kans is zeker gelijk, of zelfs groter om spontaan zwanger te worden, dan via IUI/IVF. De kans dat het me iets op gaat leveren, afgewogen tegen ‘het gedoe’, de lichamelijke én mentale uitputtingsslag, is gewoon niet groot genoeg. In mijn geval.
IVF – de nadelen
Uit cijfers blijkt ook dat het aantal succesvolle behandelingen nog steeds laag is. Slechts 20 procent van de koppels die een IVF-behandeling ondergaat, heeft uiteindelijk daadwerkelijk een kindje in hun armen. En dat afgezet tegen het enorm ingrijpende proces van de behandeling: de hormonen, de bijwerkingen, de afspraken, de spanning, etc. Zo onschuldig is het ook allemaal niet.
Ook de hormonen hebben de nodige bijwerkingen. Zo even een paar uit mijn hoofd:
- extreme misselijkheid
- in korte tijd veel aankomen
- enorme stemmingswisselingen
Iemand op een forum schreef:
“Pff, ik zie er echt tegenop. Dat spuiten, weer die vervelende echo’s tussen werktijd door, pukkelige huid door die hormonen, rothumeur. Hele opgezette buik.”
En in datzelfde topic:
“Je krijgt elke maand het gevoel dat je een machine bent die eigenlijk niet goed werkt en je raakt je lichaam een beetje kwijt.”
Nee, can’t wait! :S
En dan zijn de langetermijneffecten nog niet eens bekend, omdat de eerste IVF-behandelingen eigenlijk nog niet zo heel lang geleden (eind jaren ’70) plaatsvonden. De eerste Nederlandse IVF-baby is uit 1983, nu nog maar 32 dus! Dus of alles zo gunstig is en veilig is, dat is gewoon echt nog niet bekend.
Het kunstmatig regelen van hormonen wordt gelinkt aan kanker. De eierstokken produceren de geslachtshormonen oestrogeen en progesteron. Wanneer de concentratie daarvan in je lijf kunstmatig wordt verhoogd, kan het risico op hormoongerelateerde soorten, zoals borstkanker of baarmoederkanker stijgen.
Dus de vraag rijst: wil ik wel in aanmerking komen voor de medische molen? Uh… Eigenlijk is het antwoord voor mij heen simpel: nee.
NB: daarmee zeg ik niet dat ik nooit de medische molen in zal gaan of dat ik andere vrouwen niet begrijp die daar wel voor kiezen. Zeker niet! Begrijp ze maar al te goed. Weet alleen niet of ik er zoveel ellende voor over heb. Zolang er geen nadrukkelijke oorzaak is wat me een indicatie kan bezorgen, ga ik de stap in ieder geval niet nemen. Ook al zou ik in januari met IUI mogen beginnen…
Haastige spoed is zelden goed…
Stellen willen zodra ze die knoop wel/niet beginnen aan kinderen door hebben gehakt ook snel worden ‘bediend’. En als het na een jaar nog niet is gelukt staan ze op de stoep bij de gynaecoloog. En dan willen ze IVF. Want het lukt niet. Artsen waarschuwen hiervoor. Tegen de haast waarmee stellen tegenwoordig tot IVF overgaan. Soms al na een jaar van vruchteloze pogingen zwanger te raken storten ze zich al in de medische molen. Tenzij je een medische indicatie voor onvruchtbaarheid hebt kan na een wachttijd van twee jaar wel eens blijken dat je helemaal geen IVF nodig hebt*.
Kinderwens? Ga er gewoon voor!
Ik ben – zeker nu niet meer – ook echt geen voorstander van het eindeloos uitstellen van je kinderwens. Om toch nog die ene reis te maken, of toch nog even wachten tot je een koophuis hebt, of dat vaste contract. Of omdat je geen babykamertje (over) hebt.
Zodra je het allebei wilt: ga er gewoon voor! Je weet niet hoe lang het duurt. Het kan kort duren of heeeel lang. Je weet het gewoon niet. En we leven in zo’n onzekere tijd, dat vaste banen en koophuizen met genoeg slaapkamers en weet ik het wat, ook geen zekerheid meer vormen. Je weet nooit wat er op je pad komt, wat er nog gebeurd. In een jaar kan veel gebeuren! In 3 maanden ook. Het is allemaal schijnzekerheid. Zelfs een vast contract zegt gewoon niks meer. En als je zwanger blijkt te zijn, heb je nog 9 maanden om dingen te regelen! Zo’n kindje heeft de eerste maanden vaak echt nog niet zoveel nodig. Er zijn miljoenen kinderen die het met minder moeten doen. Een kindje hoeft echt niet perse dat eigen kamertje, het slaapt ook heel fijn in een ledikantje op jullie kamer. Als het maar veilig en warm is.
Zelf ook zo’n schijnzekerheid meegemaakt: vast contract > koophuis + actieve kinderwens > 2 maanden later werkloos om economische redenen… Eén van ons gelukkig maar 😉 Als we nu weer moeten wachten tot 1 van ons een vast contract heeft, voordat we aan kinderen beginnen (lees: “met onze kinderwens doorgaan”), dan zijn we nog wel 2-3 jaar verder.
*) Onderzoek van het National Institute of Environmental Health Sciences in Washington & Universiteit van Padua.
Voorlopig nog even niet…
Al met al, alles in overweging nemend, weet ik dat ik het komende jaar nog niet de medische molen in wil, als de situatie zo blijft als dat hij is. Mocht ik door nieuwe onderzoeken een andere indicatie krijgen, dan overweeg ik alles opnieuw met die nieuwe informatie. Hoewel ik zelf vaak geïrriteerd raak van de opmerking, zal ik ‘m deze keer zelf maken: ik ben tenslotte nog jong 😉
Ik ben erg benieuwd naar verhalen van vrouwen die besloten hebben de medische molen NIET in te gaan, ondanks hun sterke kinderwens. Als je je verhaal wilt delen, laat dan vooral een reactie achter! Hoor het heel graag 🙂