Nou, Maasstad is afgebeld. Dat ook weer gedaan! Maar poeh… Ik ben het even helemaal beu. Eigenlijk weet ik niet waarom ik nu weer helemaal naar Den Haag ga – als ik word opgeroepen – om weer te horen dat ik maar gewoon moet afwachten. Niet om pessimistisch te zijn, maar ik ben wel realistisch. De kans dat deze gynaecoloog wat anders vindt, is natuurlijk gewoon niet heel groot. Niet zonder verder onderzoek. En verder onderzoek is eigenlijk een laparoscopie. En zin om onder het mes te gaan, ook al zijn het maar 3 kleine sneetjes, heb ik nog niet echt. M’n littekens zijn eindelijk mooi ‘weggewerkt’. Niet dat dat zoveel uitmaakt. Maar toch.. M’n litteken is de plek waar ons kindje (ja, wij noemen het gewoon ons kindje) mijn lichaam heeft verlaten. Gek genoeg hecht ik daar toch waarde aan. Snap er zelf ook niks van, maar als ik eraan denk dat het allemaal nog een keer moet, dan heb ik instant waterige oogjes. Superstom.
Nu zegt iedereen altijd: loslaten.
Maar niemand beseft dat ik dat zelf ook het allerliefste wil doen. En ook zou kunnen. Maar er is gewoon één groot bezwaar: als wij het loslaten, niet meer verder onderzoeken wat er aan de hand kan zijn, de natuur haar werk laten doen, gewoon een jaartje afwachten – wat ik het liefste zou willen – en niet meer ‘konijnen’ op commando, dan gebeurt er SOWIESO niks. Dan ga ik never nooit niet spontaan zwanger worden. Hoezo niet, hoor ik je denken? Nou… Dat is simpel: als het niet hoeft, dan doen we het dus ook gewoon niet/nauwelijks. Zeker niet elke week, zeker niet elke maand. We hebben het allebei druk. Drukke banen, veel te doen naast ons werk. Allebei eigen bedrijfjes in de avonduren. En er moet ook gewoon nog gekookt worden en boodschappen gedaan en het huishouden. Kortom: als we daar allemaal mee klaar zijn op een dag, dan staat ons hoofd er echt niet meer naar. Gelukkig staan we er allebei zo in, anders zou het heel vervelend zijn. Maar als ons hoofd vol zit met dingen die nog moeten gebeuren, dan haken we allebei af. Ik moet zeggen: heerlijk! Beiden voelen we nooit de druk – behalve dus de afgelopen 1,5 jaar – om ’te moeten’. We doen het lekker alleen als we allebei zin hebben. En gelukkig matcht dat vaak! In het weekend bijvoorbeeld. Dan is er ruimte in de hoofdjes en is het heel fijn.
Maar ja… Ovulaties vinden jammer genoeg niet altijd plaats in het weekend. Conclusie: als wij loslaten, wat we heeeeel graag willen en ook best zouden kunnen op dit moment in het hele proces, dan komt dat kindje er zeer zeker niet. En dat zorgt voor een groot dilemma…