Voor velen vast herkenbaar… Hoe langer het duurt voordat je zwanger raakt, hoe meer je de neiging krijgt om je leven ‘on hold’ te zetten. Want, zo denk je: eerst maar eens zwanger raken…
De eerste maanden sloegen we bewust over omdat we liever niet wilden dat het kindje rond Sinterklaas of de feestdagen zou komen. Toen ik zwanger was en mam vroeg of ik in januari (8 maanden verder) mee wilde naar een concert, rondom mijn uitgerekende datum, bedacht ik al meteen wie eventueel mee zou kunnen gaan in mijn plaats. Maar het ging verder dan dat. Ik wilde bij voorkeur niet vliegen in de eerste maanden van een zwangerschap, dus toen mijn schoonmoeder zei: “Ik ga deze zomer naar IJsland”, zei ik tegen m’n man: “Ga gezellig mee!” En hoewel we inmiddels wel geleerd hebben dat het leven niet te plannen valt – want ik was in de zomer al niet meer zwanger en miste mijn man enorm toen hij net na de bbz in IJsland zat – merk ik dat we toch nog steeds rekening houden met de komst van een kindje. Of eigenlijk, eerlijk gezegd, met de mogelijkheid dat het weer mis kan gaan. Ik durfde niet aan die leuke massageopleiding te starten, bang dat ik niet meer gemasseerd mocht worden als ik zwanger was en dus maar half mee kon doen of weer 3-4 weken uitgeschakeld zou zijn en van alles zou missen. Ik durfde nauwelijks een reis te boeken en al helemaal niet ver vooruit. Ik informeerde van tevoren bij de reisorganisatie of ik wel mee kon doen met het programma, mocht ik zwanger zijn. En ik vroeg of er een ziekenhuis in de buurt was, voor het geval dat. Uiteindelijk ben ik gewoon gegaan en bleek ik niet zwanger. Kortom: wéér zorgen voor niks.
En dan hebben we het nog niet eens over eten gehad. Ook andere mensen die toch wel weer een zwangerschap verwachten, houden er nu al rekening mee en zeggen (lief bedoeld maar ongevraagd) wat er aan ingrediënten in hun creaties zit. Zover wil ik niet gaan. Dat is voor mij een stap te ver. Ik eet dagelijks heel bewust, dus dat beetje taugé, op dat kleine stukje gerookte zalm zal echt niet meteen schade aanrichten. Hoop ik dan maar 😉
Ik wéét ook wel dat ik m’n leven niet in de wachtstand moet zetten, dat wil ik ook helemaal niet. Maar toch schiet het door je hoofd. Ook mijn ouders hadden moeite met een vakantie boeken de eerste maanden na de bbz. Superlief, maar tot nu toe voor niks.
Ik heb er geen zin meer in. Ik wil niet langer rekening houden met die ‘misschien-wel-misschien-niet-toekomst’. Ik wil gewoon weer leven…
Herken jij dit gevoel? Hoe ging jij ermee om?