In augustus mocht ik weer een afspraak maken, had de gynaecoloog gezegd in februari. Want, we zijn nog jong, ik ben al eens zwanger geraakt van m’n man, dus we moesten het zelf nog een half jaar zelf proberen.
Zo gezegd zo gedaan.
En iedereen om ons heen leefde mee. Iedereen in onze omgeving was erg op die maand gespitst. Zelfs de huisarts zei: augustus is niet lang meer! toen ik er kwam voor wat anders. Maar zelf had ik het gevoel dat er dan nog niks zou gebeuren.
In juli maakte ik braaf een afspraak voor augustus. Dus daar zat ik weer. Als laatst die dag.
Inmiddels had ik het idee gekregen dat ik gewoon geen indicatie heb. En dat bleek ook. Want ze vond het prima dat ik kwam ‘sparren’, maar eigenlijk kon ze nog niks doen.
Redenen waarom ik (nog) niet de medische molen in mag:
- Ben nog jong – 28 is piepjong in de medische wereld 😉
- Heb beide eileiders nog – zonder zichtbare beschadigingen of obstructies
- Ben al eens zwanger geweest – in 1 poging zelfs; met andere woorden: we hebben al bewezen dat we een match zijn
- De zwemmers van manlief hebben een ruime voldoende; niet alleen de huisarts zegt dat, maar ook de gynaecoloog nog
- De eerste stap, IUI (inseminatie) overbrugt maar zo’n kleine afstand t.o.v. de natuurlijke weg, dat ze niet verwacht dat dat onze kansen enorm vergroot. Of de zwemmers moeten wel enorm verdwalen daaro 😉
- Ik heb telkens mooie rijpende eicellen – nu ook rechts! 😀
Kortom: allemaal perfect op het eerste gezicht. En toch lukt het al 15 keer niet. Omdat 1 vs 15 toch een beetje gek is, belde ze nog even met een collega. Die zei: een HSG (baarmoederfoto) is een optie. Maar in februari was ze daar niet zo over te spreken gezien de risico’s op ontstekingen, door het inspuiten van vloeistof. Moet ik van tevoren en daarna preventief aan de antibiotica… Dus dat zag ik ook niet direct zitten. Ze kunnen dan wel zien of m’n eileiders geblokkeerd zijn…
Maar ik had twee hele mooie dominante follikels van 13,5 en 14 mm (dag 11 van 28) zagen we op de inwendige echo en ik had weer ‘flow’ afgelopen menstruatie, dat ik dacht: ik wacht deze maand wel even af! Daarna kan ik altijd nog een beslissing maken 🙂
Ik moet m’n lichaam gewoon vertrouwen dat ze het oplost! 😉 Dus dat probeer ik nu maar heel hard te doen…
Liefs!
P.S. Ik had trouwens 100 vragen opgesteld, maar serieus geen één gesteld. Volgende keer moet F. maar gewoon mee.