Poeh. We zijn er even klaar mee. Allebei prima in orde (schijnt). Alles zag er ‘perfect’ uit voor een volgende zwangerschap, aldus gynaecoloog #1. Mooie slanke eileiders, geen erge beschadigingen, voor zover ze konden zien. En ook gynaecoloog #2 was tevreden: goede waarden (hormonen), mooie follikels, niks zichtbaar op de echo: geen vocht, bloed of wat dan ook. M’n man heeft zwemmers met een goede voldoende. Kortom, dat kan ook het probleem niet zijn. En het feit dat ik al een keer zwanger ben geweest, bewijst (aldus de artsen) dat onze ‘combinatie’ ook geen probleem moet vormen.
Maar even de feiten op een rij:
Half jaar osteopathie heeft niet geholpen, half jaar acupunctuur ook niet, evenals andere voeding, (fertiliteits)yoga en ademhalingstechnieken… En ook de wonderosteo heeft niks uitgehaald, ondanks z’n goede naam en zeer hoge tarieven… Zelfs ‘loslaten’ en ‘het even niet zo nodig willen’ maakt niks uit. Kennelijk. Inmiddels hebben we er ongemerkt al zo’n € 1.500,- in gestoken, als het niet stiekem al meer is. Belachelijk toch eigenlijk…
Dit besef maakt dat ik er klaar mee ben. Ik ben niet meer terug gegaan naar de acupuncturist, ik eet nog steeds wel zo ‘goed’ (want ja, wat is goed?) mogelijk, maar niet té. We hebben deze maand willen overslaan, maar dat is niet gelukt. Eén keer toch gedaan en dat was ook prima. We wilde er niet krampachtig mee om gaan. Maar helaas mocht het ‘relaxt’ omgaan met de situatie ook niet baten en werd ik twee weken later gewoon weer ongesteld. Altijd toch een kleine tegenvaller, al was het alleen maar omdat ik me daardoor ‘defect’ en een ‘faler’ voel. Dát gevoel moet ik misschien nog maar wel zien los te laten!
Maar goed, even klaar dus met alles! Ook met deze post 😉