Zondag 14 juni 2015. Vandaag is het precies een jaar geleden. Heel sterk het gevoel dat ik er ‘iets mee moet’. De aanloop naar deze dag was lastig. De dag zelf valt mee. Manlief is het zelfs een beetje vergeten. Ik wil hem er niet op wijzen, want dan weet ik zeker dat hij zich rot voelt, terwijl dat helemaal niet hoeft. We denken er al genoeg aan. We staan er al genoeg bij stil. Wat telt is dat hij er altijd voor me is. Elke dag. Die datum is niet zo belangrijk.
Maar toch heb ik het gevoel dat ik er ‘iets mee moet’. Schrijven… Helpt altijd. De tekst rolt zo m’n pen.. ehh.. vingers uit… En ik besluit het op Facebook te posten.
Zaterdag 14 juni 2014 was een spannende dag. De dag waarop we ons toekomstige kindje voor het eerst zouden zien en misschien zelfs wel horen. Ik geloofde er geen bal van dat ik echt zo snel zwanger was, dus ik keek uit naar zichtbaar bewijs 😉
Helaas liep de dag anders. Want in mijn baarmoeder was niet dat piepkleine boontje te vinden. In mijn linker eileider daarentegen wel. Kloppend hartje, check! Juiste locatie, nope… Niet bepaald; net zo eigenwijs als zijn/haar moeder :p. Een paar lange uren later lag ik op de operatietafel. En niet veel later werd ik – een droom armer, 3 gaatjes in m’n buik rijker – wakker. Ik heb zelf erg veel geluk gehad. Daar ben ik heel dankbaar voor. Want zelden wordt een buitenbaarmoederlijke zwangerschap op een echo ontdekt. Vaak gaat het gepaard met een levensbedreigende situatie en is het daardoor nog steeds een conditie waaraan vrouwen overlijden wanneer er niet acuut wordt ingegrepen.
Juist daarom wil ik vandaag ons verhaal delen. Niet om aandacht te vragen voor onszelf. Maar omdat het nog steeds schrikbarend onbekend is. Bijna iedereen die ik het afgelopen jaar heb gesproken had geen idee wat het is, een BBZ. Niet wat het inhoudt, laat staan wat de gevolgen (kunnen) zijn. Dat het echt wat anders is dan een miskraam. Dat 1 op de 100 zwangerschappen buitenbaarmoederlijk is. Dat de meeste vrouwen het na een BBZ met een eileider minder moeten doen (maar dat het lijf zo ingenieus is dat de ene kant het werk van de missende kant op en duur overneemt). Dat je (ongeveer) dezelfde operatie ondergaat als bij een blindedarmontsteking of dat het met chemo wordt behandeld (afhankelijk van exacte situatie/diagnose).
Het mentale proces is pittig. Voor zowel vrouw als partner. Het besef dat het ook anders had kunnen aflopen, dat jij/je vrouw er niet meer had kunnen zijn, is confronterend. Iets wat je graag wilde/koesterde, was ook iets levensbedreigends. Moet je nu blij zijn dat het weg is? Of mag je ook verdrietig zijn om het verlies? Het zet vaak je kinderwens en een volgende zwangerschap in een ander daglicht. Daarbij is de kans op herhaling 1 op 9, wat voor veel angst zorgt. Elke maand op opnieuw. Blij met een positieve test na een BBZ? Zelden. Eerst maar eens zien of het goed zit. En dus 2 (extra) slopende wachtweken tot er wat op de echo te zien is.
Ikzelf ben niet zozeer verdrietig om het kindje dat we zijn verloren, of de zwangerschap die mis is gegaan. Ik ben wel verdrietig over de onbevangenheid die we zijn kwijtgeraakt die dag. Over de onzekerheid en angst die ervoor in de plaats zijn gekomen. En over het vertrouwen in m’n lijf dat ik ben verloren.
Natuurlijk komt er van ons op een dag ook een blije aankondiging op Facebook. Maar het kan ook nog even duren. De tijd zal het leren!
In de tussentijd hoop ik bij te kunnen dragen aan de bekendheid van de BBZ. Al heeft maar één iemand het gelezen die de symptomen herkent en op tijd actie onderneemt ♥
Na het posten slaat de twijfel toch een beetje toe… Zullen mensen het goed oppakken? Ik hoop niet dat ze het zien als ‘aandacht vragen’ of ‘zielig doen’. Zo is de post niet bedoeld. Ik wil gewoon meer bekendheid voor het onderwerp. Anderen het gevoel van herkenning geven, dat ze niet de enigen zijn. Van de 300+ Facebookvrienden, zou er statistisch gezien best nog wel een dame kunnen zitten die hetzelfde heeft meegemaakt. Of misschien help ik iemand indirect omdat er door mijn post meer begrip komt… Dát is de achterliggende gedachte. Ondanks de spanning val ik snel in slaap…