Maaike Widdershoven is in 2010 geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De 41-jarige musicalster was volkomen onverwacht zwanger geraakt. Een cadeautje, dacht ze. Helaas nestelde de bevruchte eicel zich niet in de baarmoeder maar in de eileiders. Een gevaarlijke situatie waardoor Maaike met spoed geopereerd moest worden. Maaike kreeg in januari 2009 via IVF dochtertje Noa, samen met haar man Daniël Staakman.

 

Telegraaf 22 november 2010
Door Wilma Nanninga

“Psychische klap is grootst…” Maaike Widdershoven ziet nog bleek. Verder verraadt niets dat ze ruim een week geleden een acute operatie in het Haagse Bronovoziekenhuis onderging. De 41-jarige musicalster doet vanavond gewoon de première van Volendam de musical . Al is ze de klap van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap nog niet te boven.

“Je hebt het lichamelijke én het psychische gedeelte”, zegt Maaike. “Ik kan heel nuchter vertellen over wat mijn lijf is overkomen. Al heb ik alles als van onder een enorme kaasstolp beleefd, omdat ik zoveel pijn had. Maar in mijn hóófd is het ’t zwaarste. Ik zag deze tweede zwangerschap als een onverwacht cadeau. Een beloning voor al onze eerdere pogingen. Waarom moet ons dit dan overkomen?”

Maaike en Daniel hadden net alle babyspullen weggegeven aan een zwangere vriendin. “De wieg, de box, de wandelwagen… We hadden er absoluut vrede mee dat we maar één kindje hadden gekregen. Vijf jaar proberen, hormoonbehandelingen en uiteindelijk IVF met als resultaat onze prachtige Noa. Het was goed zo. Maar toen was ik dus opeens zwanger. Zomaar zonder dat we aan het proberen waren. Ik was in de zevende hemel. Het voelde als een prijs van boven. Ik heb het alleen mensen verteld die heel dicht bij ons staan. Ik zou iedereen inlichten na een echo met bijna negen weken. Maar die haalde ik dus niet.”

Maaike, hier op een archieffoto: “Ik heb nog steeds pijn en een wond op mijn buik. Maar vooral het malen in mijn hoofd vind ik naar.

Op de avond dat Maaike zou optreden in Naaldwijk had ze zo’n verschrikkelijke buikpijn dat ze met haar man Daniel bij de huisartsenpost naast het Bronovoziekenhuis terechtkwam. ‘Ik liep krom van de pijn. Eerst werd aan een acute blindedarmontsteking gedacht. Omdat ik niks voelde in de buurt van mijn eierstokken, maar des te meer boven in mijn buik. Normaal verlies je ook bloed als je eierstok het begeeft bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar bij mij bleek dat later allemaal in mijn buikholte gesijpeld. De irritatie aan mijn buikvlies die dat veroorzaakte, gaf mij die enorme pijn. De artsen vertelden me later dat ik zo’n tweeënhalve liter bloed in mijn buikholte had. Dat is ongeveer de helft van al je bloed. Ik zag ook helemaal grijs.”

De huisartsenpost stuurde haar met een spoedbrief naar de afdeling chirurgie in het Bronovo. “Van de Eerste Hulp werd ik voor de zekerheid toch nog even naar gynaecologie gebracht. Er werd een echo gemaakt en ik zag het zelf meteen. De baarmoeder was leeg en het vruchtje zat in de eierstok. Om me heen ontstond meteen bedrijvigheid. Er werd een gynaecoloog bij geroepen en er moest een operatiekamer worden klaargemaakt. Mijn bloedwaarden sloegen nergens meer op en mijn bloeddruk daalde snel. Ik dacht alleen maar ’ik wil geholpen worden. Ze moeten me nu snel helpen’. Ik was niet in paniek, maar voelde me vaag, alsof ik elk moment kon flauwvallen. Ik herinner me nog een arts-assistent die mijn bloeddruk in de gaten hield. Hij zei steeds ’het komt goed, het gaat goed’. Maar zijn ogen vertelden iets anders. Ik werd uiteindelijk om half één ’s nachts geholpen. Mijn ene eierstok en de vrucht werden weggehaald en mijn buik van binnen schoon gemaakt.”

Die hele nacht ging voor Maaike als in een droom voorbij: “Ik kwam om drie uur weer bij. Ik kon niet slapen. Teveel om over te peinzen. Dat is nu ook het zwaarste. Lichamelijk ben ik er nog niet; ik heb nog steeds pijn en een wond op mijn buik. Maar vooral het malen vind ik zwaar. Het voelt als een flauwe grap dat er met me wordt uitgehaald. Word ik eindelijk uit mezelf zwanger, wordt die vreugde weer onderbroken.”

De kleding die Maaike vanavond aan moet is, om te voorkomen dat het ergens knelt, aangepast. En producent Hans Cornelissen heeft de choreografie van één van de nummers laten aanpassen om te voorkomen dat Maaike teveel beweegt. En opgetild wordt ze evenmin meer.

Waarom wil je de première spelen? “Volendam de musical is een heerlijk stuk. Ik word er vrolijk van. En van thuiszitten en naar de muur staren word ik ook niet beter. Maar ik doe het rustig aan. Dus het is nog niet zeker dat ik in het begin alle voorstellingen in een week zal spelen. De doktoren verwachten dat ik over drie weken weer honderd procent ben. Nu in het begin blijf ik ook af en toe thuis bij Noa. Ook van haar word ik heel vrolijk. Zij is onze dochter van bijna twee, de dochter die Daniel en ik wél mochten krijgen.”