vaderTweede Kerstdag. Klussen, dessert in elkaar draaien en vooral niet vergeten te douchen, want: verf in ons haar! We zijn zo moe dat we nog even in bed kruipen en allebei binnen no time in slaap vallen. Om vier uur schrikken we wakker. Kak! Aankleden! We zijn wat aan de late kant bij m’n schoonfamilie, maar dat mag de pret niet drukken. Nichtje is er ook. Vorig jaar was ze er stiekem ook al bij, maar toen nog in de buik van onze schoonzus.

F. mag nichtje de fles geven. Alhoewel… Want het kleine dametje doet het eigenlijk gewoon zelf! Ik sla ze gade vanuit de achterkamer. Ik voel de tranen al langzaam opwellen. Want wauw.. Wat een mooi zicht. Een stralende man met zo’n kleintje in z’n armen. Ik verbijt de tranen, maar ze zijn al gespot door m’n schoonmoeder die me een begripvolle blik schenkt.

We genieten, maar het doet ook een beetje pijn. Eenmaal thuis moeten we allebei huilen…

Ik voel me verdrietig, maar ook schuldig.. Ik kan hem niet geven waar hij zo aan toe is. En ik baal zelf ook, want het lijkt me zo bijzonder mijn man te zien groeien in de rol van vader. Want dat gaat hij helemaal zijn: VADER. Met hoofdletters. Eigenlijk is hij nu al een vader zonder kinderen…