Als kind wist ik het al: ik word later moeder. Geen enkele twijfel. Ik heb zelfs besloten toch maar geen Geneeskunde te gaan studeren – dat wilde ik de volle 6 jaar koste wat het kost – omdat ik dan richting de dertig nog zou studeren en ik niet jong moeder kon worden (had inmiddels makkelijk gekund, maar goed, het leven loopt zoals het loopt! En gelukkig wist ik dat toen nog niet).
Toen ik eenmaal aan het studeren was en ik ook af en toe in de knoop zat met mezelf, begon ik te twijfelen. Mijn perfectionistische aard geloofde niet dat ik echt een goede moeder kon zijn. Ik vond dat mijn eigen tuintje eerst onkruidvrij moest zijn, om er weer wat nieuws te planten. Er is een mooi Surinaams spreekwoord wat ik laatst tegenkwam: “Zorg dat je de stenen achter op je pad opruimt, anders struikelen je kinderen er over”. Helemaal waar, mijn inziens!
Ik heb daar tussen mijn 18e en 23e hard aan gewerkt en ik sta inmiddels positiever en met meer vertrouwen in het leven. Veel meer in mijn eigen kracht en durf te vertrouwen op ‘het leven’.
Daarnaast was er een andere twijfel: ik vind veel leuk, ben ambitieus, reis graag en veel en ik vroeg me af of dat wel een goede combinatie is met het moederschap. Verlies ik mezelf niet in het moederschap? Vind ik kinderen, zwangerschappen en bevallingen van anderen niet gewoon leuker dan dat allemaal voor mezelf? Wat als mijn kind of het ouderschap me tegenvalt? Kan ik daar op een goede manier mee omgaan? Ga ik niet teveel druk leggen op mijn kinderen? Etc.
Kortom: ook al wil ik nu niets liever, ik heb ook echt getwijfeld, stiekem…
Boomerang
Toch merk ik dat de twijfel langzaam weer opsteekt. Wil ik dit nog wel? Elke maand dat rotgevoel als je weer ongesteld wordt. Elke maand die onzekerheid en dat geneuzel. Elke maand manlief weer optrommelen rond m’n eisprong voor een verplichte ‘beurt’. Elke maand de teleurstelling in je lijf, dat het niet werkt zoals het hoort. En wat als het niet spontaan gebeurt? Wil ik die medische molen in? Antwoord nu: nee! Misschien komt dat nog, maar nu vraag ik mijzelf af: wil ik ooit wel zo ver gaan voor een kind?
Hoewel ik het heel goed snap als mensen die keuze wel maken, en ik misschien op een latere leeftijd ook echt nog een keer overstag ga, heb ik het toch altijd een beetje onnatuurlijk gevonden. Is er niet een diepere reden waarom voortplanten niet lukt? Is het niet eigenlijk een stukje natuurlijke selectie? Ik ben een huis-tuin-en-keuken-filosoofje, dus kan daar eeuwig over nadenken.
Ik weet gewoon niet of ik wel kinderen wil als het zoveel moeite en verdriet moet kosten. Van de spanning, de stress en het verdriet wat er onlosmakelijk mee is verbonden is nog nooit iemand beter geworden. Niet goed voor je algehele gezondheid…
En stel je nou voor… Je bent JAREN bezig geweest met je kinderwens. Jarenlang spanning, onzekerheid, stress en verdriet. Misschien wel een relatie die op knappen staat door al het gedoe. En dan ineens ben je zwanger. Dan zijn er vervolgens nog 100 dingen die fout kunnen gaan. Ofwel tijdens de zwangerschap (bbz, miskraam, zwangerschapsvergiftiging, vroeggeboorte, doodgeboorte, etc.), of daarna. Bijv. een enorm zorgenkind… Of een ongeneselijk ziek kindje waardoor je al vroeg voor hele moeilijke keuzes komt te staan.
Ik weet niet of ik die ‘uitdagingen’ wel aankan (en wil) nadat ik eerst jarenlang verdriet en stress heb gehad om überhaupt zwanger te raken… Na 38 – noem maar wat – pogingen eindelijk weer een zwangerschap en dan na 9, 12, 23, 36 weken alsnog met lege handen? Na immens veel onderzoeken en vruchtbaarheidsbehandelingen zwanger en na 8, 15, 29 weken alsnog een miskraam/doodgeboorte?
Moet ik niet, als het niet spontaan lukt, gewoon mijn kinderwens loslaten op en duur? Kan ik dat? Kan ik leven met die keuze? Kan ik F. aankijken en zijn verdriet nog ons levenlang in zijn ogen zien? Ik vind het maar lastig…
Inmiddels echt een twijfelmoeder… Herkenbaar? Ben benieuwd of er meer vrouwen zijn die bewust kiezen om (nog) NIET de medische molen in te gaan of die zijn gaan twijfelen naarmate het steeds langer ging duren… Hoor graag van jullie!