Enerzijds kan ik het ‘niet zwanger worden’ niet laten rusten. Als ik niks doe, dan word ik onrustig. Niks doen voelt als falen. Niks doen voelt te passief. Van niks doen word je sowieso niet zwanger – gevoelsmatig en zeer letterlijk genomen ook niet ;). Maar hoe meer ik er weer mee bezig ben, hoe onrustiger ik eigenlijk word. Slapeloze nachten, onverwachte verdrietige momenten. Ik wil echt graag een antwoord op de vraag waarom ik na de BBZ ineens niet meer zwanger word. Maar in plaats van dat het zoeken me rust geeft, borrelt er verdriet op.
Ik ben de afgelopen dagen – sinds de afspraak bij de gynaecoloog – in de weer geweest met afspraken en rondbellen voor een second opinion. Eerst naar de huisarts, die me aanraadde voor een second opinion te gaan in een gespecialiseerde kliniek en ook goed begreep dat ik verder wilde met onderzoeken waarom er al 16 (of is het 17) pogingen niet succesvol zijn na de BBZ. Zij raadde me Gent of Rotterdam aan. Omwille van de terughoudendheid die Nederland heeft met behandelen – wat ik prettig vind – koos ik voor Nederland. Ze noemde eerst Erasmus en toen Maasstad omdat deze minder lange wachttijden heeft en schijnbaar dezelfde specialisten (wat ik nog steeds betwijfel, want niemand bevestigt die informatie tot nu toe…). Toen bellen de zorgverzekeraar om te vragen of het vergoed wordt en wat mogelijk is. Daarna met Maasstad om een afspraak te maken. Toen met de persoonlijke zorgcoach van de zorgverzekeraar omdat die net wat meer weet van alle instellingen. En om te vragen of ze Dr. H. kennen. Want ze staat niet op de website van het ziekenhuis en is verder maar sporadisch ‘online aanwezig’, in tegenstelling tot een aantal andere gynaecologen van het Maastad, waardoor ik me afvroeg of zij me nou echt meer kan vertellen dan m’n eigen gynaecoloog. Misschien is het wel een beginnend gynaecoloog en dan heeft het dus niet zoveel zin om helemaal naar Rotterdam te gaan. Gaf mijn gynaecoloog later zelf ook aan dat dat niet zoveel nut heeft – maar daarover later meer. Toen toch nog maar even gebeld met de huisarts om te vragen of zij Dr. H. (van naam) kent. Nog een keer met Maasstad om te vragen of Dr. H. Een specialist is op gebied van fertiliteitsproblematiek. Nog een keer met de persoonlijke zorgcoach met de vraag wat nu handig is. Zij raadde me aan het toch ook met m’n eigen gynaecoloog te bespreken in plaats van met de huisarts. Dus toen m’n gynaecoloog gesproken over hoe nu verder…
Fijn lang telefoongesprek waarin we alle mogelijkheden en mogelijke uitkomsten nog eens bespraken. Ze raadden hier een HSG – baarmoederfoto – af omdat ze altijd kritisch kijken naar wat het nu uiteindelijk oplevert, afgezet tegen de ingreep en de risico’s. Bij een HSG wordt er schuim in de baarmoeder door de eileiders gespoten, wat zichtbaar is met rontgen. Op zich een niet al te ingrijpend onderzoek, maar kan pijnlijk zijn en er is risico op ontstekingen aan de eileiders. Zeer ongewenst natuurlijk. Daarom doen ze vaak een preventieve antibioticakuur. Als de foto aantoont dat de eileiders doorgankelijk zijn, dan weet je dat, maar is het nog steeds onduidelijk waarom ik niet zwanger worsteling ik heb dan nog steeds geen indicatie voor verdere behandeling. Ook kan het zo zijn dat 1 of beide eileiders niet doorgankelijk zijn op de foto. Bij links zal dat geen verrassing zijn, maar het punt is bij een HSG dat het zo kan zijn dat de eileiders verkrampen op het fotomoment waardoor het lijkt alsof de eileiders niet doorgankelijk zijn. Terwijl dat niet zo is. Dus eigenlijk zegt de foto nog niks en moet er verder worden onderzocht om uit te zoeken waarom het schuim er niet doorheen gaat. Dit wordt gedaan door middel van een laparoscopie. Het beleid in dit ziekenhuis is om de HSG over te slaan omdat je met een laparoscopie meteen een compleet beeld hebt van de situatie. Van eventuele verklevingen, endometriose, de baarmoeder, vleesbomen, cystes, de eileiders en hun doorgankelijkheid. Ze spuiten ze dan ook door met vloeistof. Maar evt. spasmen van de eileiders zien ze dan ‘live’ in tegenstelling tot bij een HSG.
Ik snap hun motivatie heel goed en houd ook van die nuchterheid en kritische benadering ten opzichte van de ingrepen en onderzoeken. Want het is toch niet niks allemaal. Niet echt een kwestie van “baat het niet dan schaadt het niet” zoals een groepslid van de FB-supportgroep zei. Zij had een HSG laten doen en stond gelukkig wel achter haar keuze. De gynaecoloog vond het wel heel goed dat ik er zo kritisch insta. Geen polonaise aan m’n lijf als het niet noodzakelijk is. Het is allemaal niet niks!
Allemaal ‘leuk en aardig’ deze conclusie, maar op nog een laparoscopie zit ik niet echt te wachten. Kreeg al natte ogen toen ik eraan dacht. De associatie met een laparoscopie is voor mij nou niet heel positief 😉 Dat zet me meteen terug in de tijd. Naar het moment dat we wisten dat we dat mooie kloppende hartje weg moesten laten halen.
Ze vond het goed als ik een second op opinion wil. Wel raadde ze me dan aan naar een ervaren specialist te gaan, want anders is het zonde van de tijd en moeite. Ze raadde me specifiek dr. Van Santbrink aan. Hij is de eileiderspecialist, zei ze. Eerst in et Erasmus MC, nu in Reinier de Graaf. Ze heeft meteen een verwijzing geschreven. Heel fijn!
Dus nu Maasstad afbellen en wachten tot ik word opgeroepen… Pfff… Wat een gedoe allemaal! Voel me vreselijk emo…
Note to self: hou je taai en heb vertrouwen!
Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end.
Liefs! 
️