Net voordat ik vertrok naar het ziekenhuis, zag ik een megagrote regenboog door het achterraam, eindigend in het boompje achterin de tuin. Ik heb even staan kijken… Zo mooi.
In de support group hebben ze het constant over ‘rainbow babies’. Ik begreep er eerst niks van. Maar kennelijk is een rainbow baby een kindje is na een vervelende ervaring met zwanger worden. Na regen komt (vaak) zonneschijn tenslotte! Dus ik kan niet anders dan toch even denken: zou het een teken zijn?
Zaterdag zagen we ook al een dikke regenboog, nu zie ik er net voor mijn bezoek aan het ziekenhuis weer één én onderweg zie ik er nóg één! Kan toch niet missen? Oh, die verrekte hoop ook altijd 😉
We besluiten samen toch ook deze maand gewoon maar weer de kans te pakken. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. En omdat er misschien onbewust ook wel wat spanning van me is afgevallen en mijn lijf er daardoor wellicht wel klaar voor is? Laten we het hopen!
Eén ding heb ik wel geleerd: ik moet wat liever zijn voor mezelf én voor m’n lijf. Die hoge lat levert niet altijd iets op. Soms moet je er gewoon relaxt onder door wandelen in plaats van er altijd overheen te moeten springen van jezelf. Dus dat ga ik deze maand maar gewoon doen!