Gisteren zei ik het nog tegen een vriendin: op dit moment hoeft het voor mij niet perse, zwanger worden. Heb net een nieuwe leuke baan, geniet van ons leventje samen, ons huis wordt langzaam steeds leuker, voller en gezelliger. Als het ons nu nog even niet is gegund, dan maar niet. Ik voelde me sterk tijdens de ‘wachtweken’, was ook stiekem best trots op mezelf dat ik nog steeds ontroerd en vertederd boven een wiegje of kinderwagen kan staan. Net zoals de jaren voor onze actieve kinderwens. Dat ‘dit wil ik ook later’ -gevoel in plaats van een jaloers gevoel. Dat ik nog steeds goed met zwangere vrouwen kan omgaan en ze zelfs yogales kan geven. Dat ik niemand een zwangerschap misgun, omdat ik het mezelf ook zo gun. Inmiddels besef ik dat dit vrij uitzonderlijk is. Dus dat ik daar best trots op mag zijn.
Maar helaas… Ik voelde het al aankomen, de voortekenen waren er ook weer: ongesteld. En toch viel het me even tegen. Toch hoop je dat je lijf je ineens verstelt doet staan. Dus toch doet het me wat. Wéér niet gelukt, ondanks onze positieve instelling. Vooral de gedachte dat er misschien toch iets mis is met mijn lijf, ondanks de goede zorgen, vind ik moeilijk te verkroppen.
Ik heb toch even een baaldag.
Blij zijn voor een ander
Ineens denk ik ook terug aan een stel dat niet zo blij was, omdat onze trouwdatum eerder viel dan die van hun – niet zo gek, zij trouwden ruim 1,5 jaar, bijna 2 jaar, nadat ze ten huwelijk was gevraagd. Want, zo was de reden, ze werden telkens ‘ingehaald’. Ze hadden er een jaar (?) over gedaan om zwanger te worden, wilden het als eerste en twee andere stellen in de vriendengroep waren hen voor. En nu haalden wij ze ook nog in met trouwen, waardoor wij het eerste bruidspaar waren in de vriendengroep. Dat lag kennelijk heel gevoelig waardoor ze niet echt blij konden zijn voor ons, aanvankelijk. Eerlijk gezegd vond ik dat toen al een beetje apart. Het is toch geen wedstrijd? Maar goed, ik kan me goed inleven in anderen, dus vond het toch ook een beetje sneu voor d’r, dus heb uiteraard wel begripvol gereageerd. Het was zeker niet onze bedoeling om wie dan ook tegen het hoofd te stoten met onze trouwplannen.
Maar nu achteraf denk ik: waarom? Inmiddels hebben zij – net als vele anderen – ons al wel drie keer “ingehaald”: ze zijn inmiddels getrouwd, hebben een gezonde zoon en verwachten binnenkort een dochtertje. En dat vinden wij toch ook superleuk voor ze?
Verwondering is het begin van alle wijsheid
– Aristoteles
Nutteloze emotie
Ik begrijp dat soort jaloezie gewoon niet zo heel goed. Ieder leven loopt anders, iedereen loopt zijn eigen pad. Natuurlijk is het wel eens moeilijk om mensen om je heen te zien waarbij het – ogenschijnlijk – allemaal veel rooskleuriger lijkt te gaan. Die zodra ze ervoor gaan meteen zwanger raken. Maar ik snap niet waarom je dan niet meer blij kunt zijn voor de ander. Hoe blij zou je zijn als dat jou overkwam? Superblij! Dus dan ben je toch ook blij voor die ander, waarbij het zo loopt als jij altijd had gehoopt, dat gun je toch iedereen? Ik gun niemand dit verloop. En ik besef ook dat het nog vele malen erger kan zijn.
Ik kan gelukkig mijn eigen wens en teleurstellingen los zien van de gebeurtenissen om mij heen. Dat betekent niet dat ik soms niet heel verdrietig ben. Maar dat gaat dan over MIJN proces. Over MIJN leven. Niet over dat van een ander. Niet over die vriendin/collega/zus/nicht/buurvrouw die wel zwanger is. Dat is toch super voor ze? Mijn verdriet staat daar los van. En inmiddels begrijp ik dat dat best bijzonder is.
Iemand in de FB-groep schreef – superlief – toen ik een baaldag had, me een faalvrouw voelde en dat even kwijt wilde:
Ik vind je altijd zo krachtig en positief hier op t forum! Veel respect daarvoor..
Begrijp waarom je je zo voelt.. Maar t is echt niet zo! Dat weet je zelf ook, maar nu voelt t gewoon wel zo..
Ik zou willen dat ik iets kon zeggen waardoor je je beter voelt..maar missch moet je je nu ook even klote voelen.
Ik vind je een krachtige vrouw! En hoe jij er in staat daar mogen heel veel vrouwen en moeders jaloers op zijn..
Morgen weer nieuwe dag.. Knuffel!
Hoe meer mensen ik spreek waarbij het ook niet 1-2-3 lukt, hoe meer ik inzie dat ik trots mag zijn op hoe ik erin sta. Ooit vertelde iemand mij, of las ik ergens dat jaloezie en afgunst twee totaal nutteloze emoties zijn. Je hebt er echt niks aan. En dat heb ik heel goed in m’n oren geknoopt. Jaloezie IS een nutteloze emotie. Je bereikt er helemaal niks mee, je wordt er alleen zelf ellendig van en als de ander het merkt is het ook alleen maar vervelend. Vaak is het gevoel ook ongegrond of niet objectief. Bovendien stoot je er de mensen om je heen mee af; niemand vindt merkbare/zichtbare jaloezie prettig om mee om te gaan. Relaties lopen erop stuk. Vriendschappen. Je eigenwaarde brokkelt af. Voor anderen niet fijn, voor jezelf niet fijn. Zo zonde! En zo nutteloos!
Mijn tip? Blijf met open vizier naar de wereld kijken. Blijf je verwonderen, blijf onbevangen, blijf open! Echt, gun het jezelf!